วันสุดท้ายก่อนกลับบ้านและวันหยุดหมดไปด้วยการนอนเปลือยกอดก่ายกันอยู่บนเตียงหลังกินกันอิ่มหนำสำราญ
รู้ดีว่าเวลานี้มันเข้าสู่ช่วงเย็นแล้ว แต่เขายังคงนิ่งไม่ลุกไปไหน ขยับแค่ตอนกระชับกอดเธอไว้แน่นขึ้นเรื่อย ๆ ตามระยะเวลาที่กระชั้นชิดลงทีละนิด
“พี่จะกลับตอนไหน” เธอรู้สึกได้ถึงแรงกอดรัดจากเขา จนสุดท้ายก็ถามออกไป
“ลุกกลับพรุ่งนี้เช้ามืด” แผนเปลี่ยนได้แต่ก็ยื้อได้สุดแค่นี้ ตั้งใจว่าจะกลับวันนี้เพราะพรุ่งนี้ต้องไปไถนาแล้ว แต่สถานการณ์ก่อนหน้านี้ใครจะอยากห่าง เธอหว่านแหบ่วงเขาไว้แน่นกว่าเดิมซะอีก
คนยิ่งตัดใจไม่ได้ก็ทำให้แน่นหนากว่าเดิม
ใจร้ายมาก
“แต่ตอนเช้าต้องไถนาทั้งวันนะ ตื่นแต่เช้ามืดไปทำงานร้อน ๆ เดี๋ยวก็เป็นลมหรอก”
“ไม่หรอก ไม่ใช่พี่ไม่เคยทำนาสักหน่อย” เขาทำงานนี้มาตั้งกี่ปีแล้ว แค่ตื่นเร็วกว่าเดิมไม่กี่ชั่วโมงไม่ทำให้เขาเป็นอะไรไปได้
“แล้วไหนว่าจะกลับวันนี้”
“ไม่อยากกลับ จะวันนี้พรุ่ง
