เช้าวันที่เขาต้องเดินทางกลับก็มาถึง ตรงกับวันหยุดของเธอพอดี นั่นทำให้เขาอยากใช้ช่วงเวลาสุดท้ายนี้กับเธออีกครั้ง
“วันนี้อยากไปไหนไหม” มาหยุดหน้าห้องของเธอก่อนจะถามด้วยรอยยิ้มเหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไม่” ตอบเสียงเรียบไม่มองหน้า ไม่ได้พูดกับเขาตั้งแต่ทำแผลให้เขาจนเขาออกจากห้องก็ไม่พูดด้วย
“งั้นเดี๋ยวพี่ยกตู้เย็นมาให้นะ” จริง ๆ ก็ยกคนเดียวยากเลยแหละ แต่ก็ไม่กล้าพอจะขอความช่วยเหลือจากเธอ จะใช้ความพยายามยกเองให้ได้
“บอกว่าไม่เอาไง” ยังปฏิเสธเสียงเรียบเหมือนเดิม
“ครับ” ตอบรับอย่างว่าง่าย คงต้องเก็บไว้นี่ก่อนแล้วรอว่างพาเพื่อนมาช่วยยก สภาพมือที่บวมกว่าเมื่อคืนจะเอาปัญหาที่ไหนยกขึ้นรถ เว้นแต่ยกโยนซึ่งแบบนั้นคงได้พังพอดี “งั้นเดี๋ยวพี่ไปยกข้าวมาให้นะ”
พูดจบก็พาตัวเองกลับห้องจัดสำรับมาส่งให้เธอเหมือนทุกวัน ต่อให้มือจะเจ็บแต่ก็ยังตื่นมาทำกับข้าวเพื่อเธอไม่คิดอ้างหรืออู้
“...” เธอมองกับ
