รู้จักกันมาเท่าช่วงอายุ อยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปี แต่กลับพึ่งได้เรียนรู้คุณค่าของกันและความสำคัญความสุขของความรักที่ได้รับก็ช่วงวันเวลาแสนสั้นนี้
รอยยิ้มของเธอ ความใส่ใจรักใคร่ของเขา มันดีจนน่าเสียดาย ดีแบบที่เธอควรจะได้สัมผัสมาตั้งนาน มีความสุขแบบที่เขาควรจะทำมาตั้งแต่แรก
คิดได้ก็ตอนที่สายไป
“ไม่สบายเหรอ” ถามคนตรงข้ามที่นั่งเขี่ยข้าวเงียบไม่พูดไม่จา
“เปล่า” ส่งยิ้มเศร้าตอบเธอ
“แล้วเป็นอะไร หวานเห็นพี่นั่งเงียบข้าวก็ไม่กิน”
“...” จะเป็นอะไรได้ถ้าไม่ใช่พรุ่งนี้เขาต้องกลับบ้านแล้ว
คิวที่รับงานไว้มันเลื่อนไม่ได้เพราะมันจะเสียระบบไปถึงคิวอื่น ๆ เขายื้อและฝืนตามอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แล้วก็ทิ้งพ่อให้ทำเองกับลูกมืออย่างเห็นแก่ตัวไม่ได้เหมือนกัน
“หวานขับรถไปส่งพี่ที่บ้านหน่อยได้ไหม แล้วเอารถไว้ใช้” ทั้งมอเตอร์ไซต์และรถยนต์เอาไว้ใช้ทั้งสองคันเลย เขาเป็นห่วงเธอหากต้องขี่มอเตอร์ไซต์เลิกงานสองทุ่มค
