น้ำหวานตื่นขึ้นมาช่วงสายของวันในบ้านของนาย และเผลอตกใจเมื่อตื่นมาเห็นเขานั่งพิงหัวเตียงอยู่ก่อนแล้ว
แต่จริง ๆ แล้วเขายังไม่ได้นอนเลยต่างหาก
“...” เธอไม่ได้พูดอะไร ขยับตัวลุกพร้อมกับผ้าห่มผืนใหญ่ที่คลุมร่างกายไว้ ขยับไปหยิบเสื้อผ้าถือเข้าไปในห้องน้ำชำระร่างกายแล้วออกมาเพื่อไปบ้านใหญ่
เขาอยากรั้งเธอไว้แต่เธอออกจากห้องน้ำก็ตรงไปประตูห้องนอนและรวดออกไปจากบ้านอย่างรีบร้อนในทันที นั่นทำให้เขาต้องตามออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้จนถึงบ้านใหญ่
“แม่สวัสดีจ้ะ” น้ำหวานยิ้มทักทายแม่นงด้วยรอยยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้ก่อนหน้าจะมีสีหน้าราบเรียบก็ตาม
“เป็นยังไงบ้างลูก” รู้ว่ากลับมาตั้งแต่เมื่อวานแต่ไปอยู่บ้านเล็กก็ไม่ได้คิดหรือสนใจอะไรเพราะเป็นเรื่องปกติของวัยรุ่น
“สบายดีจ้ะ แล้วแม่ล่ะเป็นยังไงบ้าง” ตอบกลับแล้วเดินนั่งไปข้างกายแม่ก่อนจะถามอย่างห่วงใย
“แม่สบายดี” ลูบหัวเล็กด้วยความเอ็นดู “ทำไมลูกแม่สวย
