“เธออาจจะไม่ได้ว่ามึงผิด แต่เป็นมึงเองนั่นแหละที่รู้สึกผิดเลยคิดแบบนี้” บูมย้อนใส่เพื่อนให้คิดใหม่ ว่าตกลงใครกันแน่ที่ตอกย้ำความผิดนี้
“ทำไมมึงคิดแบบนั้น ถ้ากูรู้สึกผิดทำไมถึงรู้สึกโกรธมากกว่าล่ะ”
“มึงไม่ได้เลวสำหรับเธอตั้งแต่แรก แต่หลายเรื่องมันทำให้มึงเป็นแบบนี้ แล้วลึก ๆ ของมึงเองอาจจะไม่เคยเลิกรักเธอก็ได้ แต่เพราะมึงโกรธและทิฐินั่นแหละเลยทำให้มึงหลอกตัวเองว่าไม่ได้รักเธอ”
“กูก็คิดเหมือนไอ้บูมนะ” ธีร์แทรกขึ้น “ตอนแรกกูก็เชื่อว่ามึงเลิกรักเธอได้เพราะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่คนเราจะรักได้และเลิกรักได้ แต่ถ้ามึงไม่ได้รักเธออย่างที่ปากบอก ทำไมถึงอยู่ในสภาพนี้ตอนเธอถอนหมั้นล่ะ”
“เพราะมันไม่ยุติธรรมสำหรับกูไง”
“นี่แหละที่ทำให้มึงเข้าใจว่าเลิกรักเธอ” บูมพูดอีกครั้ง “มึงนึกถึงแต่ความผิดหวัง เสียใจ ไม่ยุติธรรม รวม ๆ กันหลายอย่างมันเลยทำให้มึงรู้สึกไม่อยากแพ้ให้เธอ”
“ใช่ มึงมีแผลที่เธอให้
