“เตย...ช่วยเอาเอกสารนี่ไปที่ห้องท่านประธานหน่อยได้ไหม”
จิณนิตาเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นต้นเตยเดินกลับเข้ามาในแผนกหลังอาหารมื้อเที่ยง นักศึกษาสาวรีบเข้าไปรับเอกสารและพูดว่า
“ได้ค่ะ...จะให้เตยรอรับเอกสารจากท่านประธานมาเลยหรือเปล่าคะ”
“คงไม่ต้องหรอก แค่เอาไปวางเสนอเซ็น...เตย...ไม่สบายหรือเปล่าจ๊ะ เห็นหน้าซีดๆ”
จิณนิตาเอ่ยกับนักศึกษาฝึกงานสาวด้วยน้ำเสียงแสดงความเป็นห่วงเพราะหลายวันมานี้มักจะเห็นต้นเตยนั่งเหม่อลอยและมีอาการเหมือนคนไม่สบาย หากแต่เมื่อถูกถามต้นเตยกลับส่ายหน้า
“ไม่มีอะไรค่ะพี่จิณ เตยสบายดีค่ะ”
“เหรอ...พี่เห็นเตยเหมือนไม่ค่อยมีแรง แล้วนี่กินข้าวเที่ยงมาหรือยัง”
“เตยกินแล้วค่ะพี่จิณ”
กินแล้วและอาเจียนออกมาจนเกือบหมด...ต้นเตยพยายามเก็บความรู้สึกบางอย่างเอาไว้แม้ภายนอกทั้งสีหน้าและแววตาไม่อาจปกปิดอาการไว้ได้ทั้งหมด หากแต่เธอต้องไม่แสดงให้ใครเห็นว่าตอนนี้ต้องเผชิญเรื่องที่ไม่สามารถบอกห
