“เอ่อ แต่ว่า...”
“แต่ว่าอะไรหรือครับ หรือว่าผมไม่น่าไว้ใจ” น้ำเสียงเขาหม่นลงราวกับผิดหวัง
กุลนิดารู้สึกผิด บางทีเขาคงแค่เอ็นดูน้ำอิงเพราะเคยให้ขนมกันเป็นประจำ เมื่อก่อนเธอก็เคยแอบเมียงมองและรู้สึกดีกับเขาหรอกแต่ทำไมช่วงนี้เธอถึงไม่อยากให้เขาเข้ามาวุ่นวาย เป็นคำถามที่เกิดขึ้นมาสักระยะแล้ว แต่กุลนิดายังตอบคำถามตัวเองไม่ได้ ทั้งที่นี่คือโอกาสในการมองหาผู้ชายดีๆ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ เอาเถอะ กุลจะไปก็ได้ค่ะ”
“ดีเลยครับ ถ้าอย่างนั้นตอนห้าโมงพรุ่งนี้ ผมไปรับนะครับ”
“ค่ะ” กุลนิดาตอบรับแล้วกดวางสาย ถอนใจยาวอย่างสับสนในใจ ตอนแรกก็ปลื้มเขา แต่ทำไมตอนนี้เธอไม่รู้สึกหวือหวา ตื่นเต้นอะไรเลย หัวใจดวงเดิมทำไมถึงได้เปลี่ยนไวนัก
กุลนิดาไม่สบายใจกับความคิดตัวเอง เธอชอบเล่นกับไฟอย่างนั้นหรือ ไฟที่พร้อมจะแผดเผาเธอให้แดดิ้นอย่าง...ไรอัน คาเตอร์
กุลนิดาไปรับลูกสาวกลับบ้านในตอนเย็น เธอลงจากรถ เปิดประตู อุ้มลูก
