เมื่อธามปรากฏตัวที่ประตูห้องอาหาร เดือนสิบก็เกร็งทันที เขาเดินตรงไปยังโต๊ะที่มุมห้อง นั่งลงด้วยท่าทางสง่างามตามแบบซีอีโอคนเก่ง
เขาเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ เขายังเงียบแต่ดวงตาคมกริบจับจ้องเธอตลอดเวลา
เดือนสิบพยายามทำตัวปกติ เสิร์ฟอาหารให้ลูกค้าโต๊ะอื่นๆ อย่างใจเย็น แต่ข้างในหัวใจกลับตื่นตระหนก
ทุกครั้งที่เธอสบตากับธาม ใจเต้นแรงจนแทบหลุดจากอก มือสั่นเล็กน้อย มือที่ยกจานขึ้นก็สั่นตาม
ธามนั่งเงียบ มองเดือนสิบทำงาน เขาสังเกตทุกท่าที ตั้งแต่การเดิน การวางจาน การจัดผ้ากันเปื้อน และแม้กระทั่งวิธีที่เธอหายใจช้าๆ เพื่อกำจัดความประหม่า
เธอ…ทำไมถึงดูประหม่าแบบนั้น คืนนั้น…เธอไม่ได้สติ แต่วันนี้…เธอยังทำตัวเป็นมืออาชีพ…แต่ก็ยังไม่ปกติ
เดือนสิบรู้สึกเหมือนถูกสายตาของเขาจับจ้องทุกฝีก้าว แม้เธอจะพยายามหลบสายตาไปที่โต๊ะอื่น หรือโฟกัสกับงานที่อยู่ตรงหน้า แต่ดวงตาคมกริบของธามเหมือนตามเธอไปทุกที่ เธอหน้าแดง
