เสียงประตูห้องทำงานของคุณธามปิดลงอย่างแรง เดือนสิบเดินออกมาโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไป เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนพยายามจะกลืนบางสิ่งไว้ในอก แต่สุดท้ายเสียงสะอื้นก็ดังลอดออกมาจากลำคออย่างห้ามไม่อยู่
เธอรีบเดินไปยังห้องพักพนักงาน ดวงตาพร่าเพราะน้ำตาที่เอ่อขึ้นอย่างไม่อาจควบคุมได้
เมื่อประตูห้องเล็กๆ นั้นปิดลง เธอทรุดนั่งลงกับพื้นเย็นเฉียบทันที
มือเล็กสั่นระริกขณะยกขึ้นปิดปาก กลัวคนอื่นจะได้ยินเสียงร้องไห้ของตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้มจนเปียกชุ่ม ปลายผมแนบกับใบหน้า แต่เธอไม่แม้แต่จะเช็ดมันออก
“ทำไมต้องเป็นฉันด้วย...” เสียงเธอสั่นเครือ “ทำไมเขาต้องทำแบบนี้กับฉัน...”
ทุกคำพูดของธามยังดังก้องอยู่ในหัว“เธอเป็นของฉัน...เธอกำลังทำให้ฉันเป็นบ้า...”
คำพูดเหล่านั้นทำให้หัวใจเธอเจ็บปวดจนแทบหายใจไม่ออก ใช่...เธอรู้ดีว่าเธอไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรจากเขา แต่เธอก็ไม่เคยคิดอยากถูกตราหน้าว่าเป็นแค่ ‘ของเล่น
