เสียงฝีเท้าของใครบางคนดังขึ้นเบาๆ ตามทางเดินเงียบของบริษัท เจตรินเดินลงมาจากห้องทำงานของธามหลังจากประชุมเสร็จ เขาตั้งใจจะออกไปสูดอากาศด้านนอกสักหน่อย แต่กลับสะดุดตากับร่างบอบบางที่นั่งอยู่มุมหนึ่งของห้องพักพนักงาน
หญิงสาวก้มหน้าไหล่สั่นสะท้าน มือเล็กปิดปากไว้แน่น ราวกับกำลังกลั้นเสียงสะอื้นสุดกำลัง
เจตรินชะงัก เขารู้ทันทีว่าเธอคือเดือนสิบ
หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบ ภาพที่เห็นตรงหน้า...มันไม่ใช่เดือนสิบที่เขารู้จัก ไม่ใช่หญิงสาวที่ยิ้มเก่ง สุภาพ และมักพูดน้อยแต่ใจดี ตอนนี้เธอดูเหมือนคนที่กำลังแบกโลกทั้งใบไว้บนบ่า
“เดือนสิบ...” เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ
ร่างบางสะดุ้งทันที ก่อนจะรีบเช็ดน้ำตาอย่างลนลาน เธอเงยหน้าขึ้น ดวงตาบวมช้ำจนเห็นได้ชัด “คะ...พี่เจตริน” เธอพยายามฝืนยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นดูเศร้ายิ่งกว่าน้ำตา
“เธอ...ร้องไห้เหรอ?” เสียงเขาอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว
“เปล่าค่ะ แค่...ฝุ่นเข้าตา” เดือนสิบรีบก้
