พอมาถึงคอนโดมิเนียมที่ข้าวฟ่างอยู่ ก็ใช่ว่าอลันจะยอมปล่อยเธอให้ขึ้นไปตามลำพัง ข้ออ้างสารพัดที่จะยกขึ้นมาเพื่อให้เขาได้ขึ้นไปบนห้องกับเธอ
แกร๊ก~
“…แค่นี้ไหมคะที่ต้องการ ฟ่างกลับถึงห้องอย่างปลอดภัยแล้ว แบบนี้สบายใจแล้วใช่ไหม” ตากลมตวัดขึ้นสบตากับคนที่สูงกว่า แต่อลันหลบสายตาเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจไปหาอย่างอื่นแทน
“หิวไหมครับ สั่งอะไรมาทานก่อนไหม”
“ฟ่างกินอิ่มจากในรถแล้ว”
“งั้นผมขอกินน้ำหน่อยได้ไหมครับ รู้สึกคอแห้ง” ถามว่าเธอรู้ทันเขาไหม แน่นอนว่ารู้ รู้ดีเลยว่าใครบางคนแค่ถ่วงเวลาเพื่อให้ได้อยู่กับเธอก็แค่นั้นเอง
“ที่บอกว่าตามใจฟ่าง ยอมให้ฟ่างมาอยู่ที่คอนโด คงไม่ได้คิดที่จะตามฟ่างมาอยู่ที่นี่หรอกใช่ไหมคะ” อลันทำท่าครุ่นคิด แต่แค่แว๊บเดียวก็หันกลับมามองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนที่รอคำตอบจากเขาก่อนจะยิ้มน้อยๆ ยอมเลิกแกล้งเธอสักที
“ผมไม่ทำแบบนั้นหรอกครับ ผมบอกแล้วไงว่าผมตามใจฟ่าง ให้เวลาฟ่า
