หนึ่งเดือนผ่านไป
ที่คฤหาสน์หลังงาม ยามเย็นที่สองสามีภรรยาที่เพิ่งผ่านวันวิวาห์มาได้ไม่กี่วัน กำลังยืนตระกองกอดกันชมพระอาทิตย์ดวงกลมแดงที่กำลังคล้อยต่ำลงตรงรอยหยักของทิวเขาที่ทอดแนวยาวราวกับอ้อมแขนที่เอื้อมโอบคฤหาสน์หลังงามเอาไว้
“สวยจังค่ะ” ทอรุ้งเอ่ยชมความงามของยามเย็นที่อ้อยอิ่งอยู่เบื้องหน้า
“สวยมากครับ…นับวันยิ่งสวยมากขึ้นทุกที” ไรอันหมายถึงทอรุ้ง พลางกดจมูกลงที่พวงแก้มสีชมพูปลั่งของภรรยา ระเรื่อยลงมาที่ซอกคอขาว สูดลมหายใจแรงลึกจากกลิ่นผิวเนื้อขาวๆราวกับกำลังจะหักห้ามความต้องการเอาไว้ไม่ไหว
“อุ๊ย!...อายนมช้อยกับลุงชิตบ้าง” ทอรุ้งต่อว่า เมื่อแลเห็นลุงชิตและนมช้อยที่กำลังสั่งให้คนสวนรถน้ำต้นไม้อยู่ไม่ไกล ไรอันคลายกอดลงเบาๆ วางคางไว้ที่ลาดไหล่ของภรรยาก่อนจะกล่าวเบาๆราวกับกระซิบ
“รุ้งเชื่อในพรหมลิขิตไหม?” ไรอันถาม
“เชื่อค่ะ” ทอรุ้งตอบเบาๆ มือน้อยๆของเธอบีบไปบนหลังมือที่อุ่นและใหญ่รก
