ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย

ทาสรับใช้เจ้านายมาเฟีย ตอน เพราะเธอเป็นเหมือนดอกไม้งาม สายลมเย็นพัดผ่านทะเลสาบกว้าง คลื่นน้ำกระเพื่อมไหวขณะแสงแดดระยิบระยับทอประกายกับเกลียวคลื่น นกน้อยบินฉวัดเฉวียนอยู่เหนือคฤหาสโบราณกลางแม่น้ำใหญ่ รูปทรงตัวอาคารดั่งปราสาทหินโรมัน มีเสาสูงยาวเด่นสง่าตระกาลตา สีขาวของตึกดูเหลืองซีดจนบ่งบอกถึงความเก่าแก่ประมาณหกชั่วอายุคน มีชายฉกรรจ์เดินตรวจตราโดยรอบเกาะกลางแม่น้ำ ทุกคนมีสีหน้าถมึงทึง เด็กสาวร่างบางแก้มโตกำลังจัดแจงอาหารจากมือเชฟฝรั่งเศสเรียงรายลงบนโต๊ะศิลาอันกว้างขวาง ปากสีชมพูขมุบมิบขณะชายหางตามองเจ้าแมวสก๊อตติชสีเทาตัวผู้ "วันนี้เค้าจะลงมาทานข้าวกี่โมงกันนะโอลาฟ" เงี๊ยว! เจ้าแมวตัวอ้วนฉุส่งเสียงร้องขณะก้มดมปลาแซลม่อนย่างถ่าน "อย่านะ อยากโดนคุณเอสตีเหรอ" นริศราถลึงตาดุเจ้าขนฟู มันกระโจนหนีลงจากโต๊ะอาหารไปนั่งอยู่บนเปียโนราวกับว่ากลัวเจ้านายของสาวใช้เป็นอย่างมาก เพียงแค่ได้ยินชื่อของเค้า ฟู่วส์! จมูกจิ้มลิ้มถอนหายใจแรงเมื่ออาหารเรียงรายเรียบร้อยบนโต๊ะ ร่างบางย่างเดินมาริมหน้าต่างและดวงตากลมแป๋วก็มองทอดออกไปยังทะเลสาบสีเขียวมรกต สิบปีมาแล้วที่เด็กสาวโดนพ่อกับแม่ขายให้กับบ้านมาเฟียตระกูลหนึ่ง เธอเริ่มทำงานบ้านมาตั้งแต่อายุเก้าขวบ บัดนี้เธออายุย่างเข้ายี่สิบจึงถูกเลื่อนขั้นให้เป็นเสมียนและผู้ดูแลส่วนตัวของมาเฟียหนุ่มนามว่าเอส มาเฟียหนุ่มใหญ่วัยสามสิบหกปี หน้าที่ของเธอคือดูแลเสื้อผ้าหน้าผมและอาหารการกินของเค้าทุกอย่าง และยังต้องคอยนับเงินสดที่ลูกน้องชาวแก๊งนำมาส่งในทุกๆวันด้วย เงินสีเทาเหล่านั้นล้วนมาจากบ่อน ซ่องโสเภณี และสนามม้าสนามมวย ปุ้ง! ๆ ๆ เสียงกระสอบทรายบนชั้นดาดฟ้าทำให้สติของเด็กสาววัยแรกแย้มกลับมาสู่ปัจจุบันกาล "จะเก้าโมงแล้ว ต้องไปเรียกคุณเอส" นริศราเอ่ยขณะมองนาฬิกาข้อมือสีทองอร่ามบนข้อแขนเล็ก มันคือของขวัญเพียงชิ้นเดียวจากเจ้านายของเธอ แปะ! ๆ ๆ รองเท้าผ้ากระทบพื้นขณะเรียวขาเล็กสวยสลับก้าวขึ้นบันใดอย่างเร่งรีบ แฮ่ก! ๆ ๆ หน้าอกน้อยกระเพื่อมสั่นขณะที่ลมหายใจร้อนพวยพ่นออกทางปากสีชมพูเรียวบาง ร่างเพรียวขาวสะท้อนแสงแดดยามสายเมื่อขึ้นมาถึงชั้นดาดฟ้า ผ้ากันเปื้อนลายการ์ตูนกับใบหน้าเล็กเรียวทำให้สาวใช้ดูเด็กลงไปอีกมากโข ราวกับเด็กมัธยมต้นก็ไม่ปาน เปรี้ยง! ๆ ๆ ดวงตากลมแป๋วเบิกโพลงเมื่อเห็นเจ้านายหนุ่มร่างใหญ่กำลังเปลือยท่อนบนซ้อมกระสอบทรายอยู่กลางแดดจ้าบนชั้นดาดฟ้า "คุณเอสคะ ถึงเวลาทานข้าวแล้วนะคะ" เสียงเล็กแหลมดังแว่วเข้าหูหนุ่มร่างใหญ่ผิวแทน ใบหน้าคมคายหันขวับมาพลันใด "ทำไมต้องมาเรียก ฉันไม่ใช่ลูกเธอนะ" หนุ่มใหญ่วัยเกือบพ่อบ่นเสียงดัง กระนั้นก็ยอมถอดนวมออกจากกำปั้น อึก! เด็กสาวกลืนน้ำลายเหนียวแทบไม่ลงคอ ตามองจ้องยังหยดเหงื่อบนปลายจมูกโด่งที่กำลังหยดติ๋งๆลงบนหน้าอกล่ำกว้าง เห็นเต็มสองตาว่ามันกลายเป็นสายธารไหลลงสู่กล้ามท้องซิกแพคที่นูนแน่นเป็นลอนๆแล้วหายวับไปตรงขอบกางเกง "ยืนบื้ออะไรอยู่ได้ รีบเอาของลงไปสิ" หนุ่มใหญ่ตวาดดังก่อนจะหันหน้าไปมองสมาร์ทโฟนและเสื้อผ้าที่กองอยู่บนโต๊ะ "ค่ะ วันนี้ต้องมีประชุมหนูเลยรีบขึ้นมาเรียกค่ะ" เด็กสาวตอบขณะวิ่งอ้อมร่างสูงใหญ่ไปเก็บเสื้อผ้าและมือถือกอดไว้ที่หน้าอก เธอรีบก้าวตามหนุ่มหล่อมาดเข้มลงไปยังห้องโถงชั้นล่าง มาเฟียหนุ่มรุ่นที่หกลงมานั่งที่โต๊ะอาหารทั้งที่ยังเปลือยท่อนบนอล่างฉ่าง แขนท่อนใหญ่ขยับไปมาจนเห็นมวลมัดกล้ามแน่นหนาและเส้นเลือดเส้นเอ็นปูดๆ แปะ! ๆ ๆ สาวรับใช้วิ่งมายืนข้างกายเจ้านาย มองไปตามผิวหนังชุ่มเหงื่อของเค้าแล้วชวนให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเอาเสียเลย โดยเฉพาะใบหน้าอันหล่อเข้มบาดใจนั้น "เค้ก นี่ใครทำเค้กวะ บอกแล้วว่าไม่ชอบ" จู่ๆน้ำเสียงที่ฟังดูโหดร้ายผิดกับหน้าตาก็ตวาดลั่น โพล๊ะ! สมาร์ทโฟนในมือเด็กสาวร่วงหล่นลงพื้นทันทีที่เธอตกใจสะดุ้ง "ขะคือ ฉันเห็นว่าท่านใช้แรงเยอะก็ควรทานอาหารที่มีคาร์บเยอะๆน่ะค่ะ" นริศรายืนห่อตัวเล็กขณะตอบเสียงสั่น "แต่เค้กมันมีน้ำตาล ยัยโง่" เจ้านายหน้าหล่อรุ่นพ่อหันมาเงยหน้าสบตาดุ "ไม่มีนะคะ ใช้น้ำตาลเทียมและครีมเทียมด้วยค่ะ" เด็กสาวตอบอย่างใสซื่อ "แต่ฉันไม่ชอบเค้ก" หนุ่มหล่อตวาดและเอื้อมจับเค้กสีขาวขยำจนเละเทะคามือ "เอาไปวางบนขาเธอแล้วแก้ผ้า ไปนั่งบนเปียโนโน่น" น้ำเสียงหนุ่มใหญ่ฟังดูเยือกเย็นน่ากลัว แต่การลงโทษแบบนี้มันไม่ใช่ครั้งแรก นริศราจึงก้มหน้าจ๋อยขณะเดินไปยืนหน้าเปียโน เธอค่อยๆถอดผ้ากันเปื้อนออก ตามด้วยเสื้อและกระโปรงสาวใช้ที่ถูกโยนลงมากองกับพื้น หึ! ๆ มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มและหัวเราะอย่างชอบใจ ขณะมองเรือนร่างเปลือยเปล่ากำลังปีนขึ้นไปนั่งบนเปียโนเค้าก็ตักอาหารกินไปด้วย "อ้าขาออก จะเอามือปิดทำไม มันไม่ใช่ครั้งแรกซะหน่อย ฉันเห็นของเธอมาตั้งกี่ครั้งแล้ว หึ! ๆ ๆ ๆ" มาเฟียหนุ่มสั่งไปหัวเราะไปอย่างอารมณ์ดี ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวนั่งร้องไห้กระซิกๆขณะยกสองมือออกจากเนินหน่าวและอ้าสองขาออกกว้าง จากมุมมองนี้ไปยังโต๊ะอาหารเธอรู้สึกว่าเจ้านายตัวเองช่างไม่ต่างอะไรกับฆาตกรโรคจิต จะผิดต่างก็แต่ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคาย อึก! หนุ่มใหญ่กลืนน้ำลายเหนียวลงคอขณะจ้องมองมายังง่ามขาขาวที่นั่งอยู่บนแป้นกดเปียโน ตริ๊ง! ๆ ๆ เสียงโน๊ตดนตรีดังระรัวเมื่อร่างบางนั่งสั่นเทาขณะที่ตูดกดกับแป้นเปียโน เนินหน่าวที่นูนโหนกไร้เส้นขนกำลังเผยให้ชายหนุ่มรุ่นพ่อได้เห็นถึงร่องกลีบสีชมพูที่ปิดแนบมิดชิดสนิทเนื้อ อื่ม! มาเฟียหนุ่มซดน้ำแกงขณะมองจ้องร่องสาวสีชมพูอมแดงอย่างตาค้าง รู้สึกว่าเค้าจะกินอาหารอร่อยขึ้นกว่าปกติ "เค้กล่ะ เอามันป้ายกับขาเธอสิ" เสียงดุดังก้องจนมือน้อยต้องรีบหยิบเค้กก้อนเหลวๆมาปัายกับขาข้างขวาของตัวเอง เมี๊ยว! เจ้าโอลาฟส่งเสียงร้องขณะทำจมูกฟุตฟิตๆ มันกระโจนลงจากหลังเปียโนมาก้มเลียขาขาวของสาวใช้แผล็บ! ๆ อือออ! เด็กสาวหยุดร้องไห้แต่กลับกลายเป็นร้องครางกระเส่า รู้สึกแสบแปล๊บๆตรงลิ้นแมวที่เลียขาอ่อน ทว่าไม่กล้าจะยกมือปัดป้องเจ้าเหมียวเพราะกลัวเจ้านายดุ "นริศรา เธอรู้ไหมว่าเธอน่ะสวยมาก" "แต่โง่" ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวร้องโฮครั้งใหญ่ด้วยความรู้สึกน้อยเนื้อตำใจ เจ้าเหมียวที่เลียขารีบกระโจนหนี ฮือ! ๆ ๆ เด็กสาวยกมือน้อยปาดน้ำตาขณะที่นั่งอ้าขากว้างอยู่บนเปียโน ตริ๊ง! ๆ ๆ เสียงโน๊ตดังทุกครั้งที่ตูดงอนขาวสั่นกระเพื่อม "นี่ เอามือออกให้ฉันได้มองใบหน้าสวยๆของเธอเสียที" "จะน้อยอกน้อยใจอะไรนักหนา เธอต้องขอบคุณพ่อกับแม่เธอมากกว่าที่ไม่เอาเธอไปขายให้ซ่อง ป่านนี้จะเป็นยังไงคิดดูสิ" "ฮือ! ๆ ๆ แล้วคุณทำแบบนี้กับฉันทำไม ทำทำไม" เด็กสาวเอาสองมือออกจากหน้าและกำหมัดแน่นจนสั่น เปล่งเสียงดังตวาดสวนเจ้านายอย่างท้าทาย "ถ้าหนูผิดจะตีหนูก็ได้ ทำไมต้องสั่งให้หนูแบบนี้ ทุกครั้งเลย ฮือ! ๆ ๆ" น้ำเสียงสาวใช้อ่อนลงพลันใดที่เธอเรียกตัวเองว่าหนู "หึ! ๆ ๆ ก็เพราะว่าเธอเป็นเหมือนดอกไม้ที่สดสวยยังไงล่ะ" "อย่างเธอไม่ควรต้องโดนใครเด็ดดมหรือล่วงเกิน" "คนสวยอย่างเธอต้องสวยอยู่บนช่อดอกไม้ให้ฉันได้มองทุกครั้งไป" หนุ่มใหญ่เอ่ยขณะมองเต้านมขาวไล่ลงมายันเนินหน่าวและร่องสาวที่แดงระเรื่อขึ้นทุกขณะ อึก! กำปั้นน้อยคลายออกขณะที่มือเล็กเรียวสั่นเทา คำพูดที่เพิ่งได้ยินกับหูเมื่อครู่ช่างรู้สึกดีพิลึก ถึงกระนั้นก็ไม่รู้ว่าเจ้านายกำลังชมหรือดูถูกอยู่กันแน่