เช้าวันเดินทางไปอเมริกามาถึง ข้าวฟ่างยืนอยู่หน้ากระจกเงาเล็ก ๆ ในห้องของเธอ นัยน์ตาสีน้ำผึ้งจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เธอสวมเสื้อฮู้ดตัวโคร่ง กางเกงยีนส์สีซีด และสะพายเป้ใบเล็กที่มีข้าวของจำเป็นเพียงไม่กี่ชิ้น
“พร้อมหรือยังตัวเล็ก?” เรียวปากบางพึมพำกับตัวเอง พลางลูบหน้าท้องเบา ๆ
ไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าตัวน้อยในท้อง แต่เธอรู้ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น จะต้องสู้ต่อไปเพื่อเขา
ก่อนจะก้าวออกจากห้อง มุ่งหน้าไปยังสนามบิน
เมื่อเธอเดินทางมาถึงสนามบิน บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บ้างก็ลากกระเป๋าเดินทางใบโต บ้างก็กอดล่ำลากันด้วยน้ำตา ส่วนคนตัวเล็กเองไม่มีใครมาส่ง ไม่มีเสียงบอกลา มีเพียงตัวเธอและเป้ใบเดิม
ข้าวฟ่างลากเท้าไปนั่งที่เก้าอี้แถวหนึ่งก่อนถึงจุดเช็กอิน นัยน์ตาสีน้ำผึ้งทอดสายตามองไปยังจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังฉายข่าวประจำวัน เสียงผู้ประกาศข่าวดังผ่
