ข้าวฟ่างเดินออกจากห้องของซีโร่ด้วยหัวใจที่ยังเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะความเครียดหรือเพราะความโล่งใจที่อย่างน้อยเธอก็มีทางไปต่อ แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นประตูดี นัยน์ตาสีน้ำผึ้งก็สังเกตเห็นกลุ่มพนักงานบางส่วนที่ยืนกระจุกกันอยู่ด้านหน้าห้อง ราวกับกำลังทำอะไรบางอย่างผิดปกติ
พอข้าวฟ่างปรากฏตัว ทุกคนก็รีบแยกย้ายกันไปอย่างรวดเร็ว ทำเป็นก้มหน้าก้มตาทำงาน บางคนก็แสร้งคุยกันเรื่องอื่นเสียงดังอย่างผิดปกติ
เจ้าของใบหน้าสวยหรี่ตามองอย่างจับผิด ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ
“พวกพี่ได้ยินเรื่องทั้งหมดแล้วเหรอคะ?”
“ไม่” “ใช่”
เสียงตอบรับดังขึ้นพร้อมกันจากหลายเสียง แต่ดันเป็นคำตอบที่ขัดแย้งกันเอง ทำเอาบรรยากาศชะงักไปชั่วขณะ
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเบา ๆ พลางส่ายหน้าเล็กน้อย เธอควรจะเดาได้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคงไม่มีทางที่พนักงานพวกนี้จะพลาดเรื่องซุบซิบไปได้
จังหวะนั้นเอง พนักงานหญิงคนหนึ่งก็เดินเข้ามาพร้อมกั
