และความคิดนั้นก็คือการเล่า
“ความจริง…”
มันอาจจะเป็นทางออกเดียวที่เธอมีในตอนนี้
ข้าวฟ่างกำมือแน่น สูดหายใจเข้าลึก ๆ ถ้าหากเล่าความจริงออกไป บางทีซีโร่อาจจะช่วยเธอได้ แม้โอกาสจะน้อยนิด แต่ถ้าไม่ลอง คงไม่มีทางรู้
ไม่รอช้า คนตัวเล็กรีบเดินออกจากห้องตรงไปหาผู้จัดการร้านที่กำลังจัดของอยู่ด้านหน้า
“พี่คะ…” ข้าวฟ่างเอ่ยเรียกเสียงไม่ดังมากนัก
ผู้จัดการที่กำลังเช็กสต็อกหันมามอง พร้อมเลิกคิ้วขึ้น “ว่าไง?”
“พี่ซีโร่จะมากี่โมงเหรอคะ?”
ผู้จัดการขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจทันที “หืม? ปกติเธอไม่เคยถามนี่ ทำไมเหรอ?”
ข้าวฟ่างเม้มริมฝีปากแน่น คิดหาคำตอบในหัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตัดสินใจพูดออกไปตามตรง “ฉันมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วยค่ะ”
ผู้จัดการวางของในมือลง ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้ขึ้น “เรื่องสำคัญ? อะไรเหรอ? บอกพี่ได้ไหม พี่อยากใส่ใจอ่ะ”
คนตัวเล็กลังเลเล็กน้อย ใจหนึ่งก็อยากพูด แต่อีกใจก็ไม่แน่ใจว่าควรบอกดีไหม “
