เช้าตรู่ หน้าบ้านข้าวฟ่าง
มีรถซีดานคันหรูจอดเงียบ ๆ อยู่ฝั่งตรงข้ามบ้าน ซึ่งใต้ฝุ่นนั่งอยู่ในรถ มือหนึ่งถือถุงข้าวต้มหมูจากร้านป้าประจำย่าน อีกมือถือกล่องเล็ก ๆ ใส่ของเล่นจิ๋วที่เขาเลือกไว้สำหรับพายุ
ก่อนจะพึมพำกับตัวเอง
“เอาแบบนี้แหละ ค่อย ๆ ไป ไม่ต้องเร่ง…แค่ให้รู้ว่าพี่ยังอยู่ตรงนี้”
เขาลงจากรถอย่างเบาเสียง แล้วเดินไปแขวนถุงข้าวไว้ที่หน้าประตูบ้าน พร้อมโน้ตแผ่นเล็กที่เขียนไว้ด้วยลายมือหวัด ๆ
‘ข้าวต้มหมูตามสัญญา ขอแถมของเล่นให้พายุนิดหน่อย พี่ไม่กดกริ่งนะ แค่แวะมา แล้วก็จะไป ...ใต้ฝุ่น’
จากนั้นเจ้าของร่างสูงก็เดินถอยออกมา มองประตูบ้านบ้านอยู่สักพัก พร้อมกับข้ามถนนกลับไปขึ้นรถของตัวเอง นั่งมองข้าวฟ่างจากระยะห่างไม่กี่เมตร
ไม่กี่นาทีต่อมา…
ประตูบ้านเปิดออก เผยให้เห็นข้าวฟ่างในชุดอยู่บ้านเรียบ ๆ เธอก้มมองถุงข้าว เห็นโน้ตแนบอยู่จึงหยิบขึ้นมาอ่าน
เธอถอนหายใจเบา ๆ แต่แววตากลับมีรอยยิ้
