"ฉัน...คือ..." เพราะไม่อยากมีปัญหากับเพื่อนคนแรกในรั้วมหาวิทยาลัย พราวตะวันจึงจำเป็นต้องบอกเพื่อป้องกันปัญหาที่จะตามมาทีหลัง
"มีอะไร ทำไมต้องอ้ำอึ้ง" เมกี้เอื้อมมือมาบีบแก้มนวลที่กลายเป็นสีแดงระเรื่อของพราวตะวันเบาๆด้วยท่าทางเอ็นดู
"นักศึกษาที่คุณเพลิงเลี้ยงอยู่ ก็คือพราวเอง"
"อะไรนะ! นี่ไม่ได้ล้อกันเล่นใช่ป่ะ!" เมกี้ตกใจเสียจนพูดออกมาเสียงดังอย่างลืมตัว
"เออ เรื่องมันยาว เดี๋ยวพราวเล่าให้ฟังทีหลังนะ ไปเรียนกันเถอะ" พราวตะวันตัดบทเพราะไม่อยากถูกเซ้าซี้ไปมากกว่านี้
"ต้องเล่าให้หมดเลยนะ ห้ามขาดแม้แต่ตอนเดียวเลยนะ ว่าแต่เขาเลี้ยงพราวนานหรือยัง แล้วเขามาหาบ่อยไหม เขาซื้อรถให้ขับ ซื้อคอนโดให้อยู่ ให้เงินใช้ทุกเดือนแบบนี้ป่ะ?" เมกี้ถามคำถามยาวเป็นหางว่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
"ความสัมพันธ์ของเราไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอก"
"แล้วเป็นแบบไหน ทำไมเมอิจฉาพราวจัง หน้าตาก็น่ารักเหมือนลูกผู้ดี แถม
