สองวันแล้วสินะที่บ้านพักของผู้ชายตัวโตที่หล่อนรู้จักเขาในนามว่าวายุปิดเงียบ บอกให้หล่อนรู้ว่าเจ้าของบ้านไม่อยู่ หญิงสาวเดินกลับไปกลับมาอยู่ที่หน้าบ้านของเขาวันละหลายรอบ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนว่าทำไมถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วย ผู้ชายคนนี้ก็แค่ลูกจ้าง แม้จะหล่อปานเทพบุตรชั้นฟ้า แต่เขาก็คือลูกจ้างที่หล่อนต้องการให้มาเล่นละครตบตาคู่หมั้นของตัวเองเพียงเท่านั้น พอถอนหมั้นสำเร็จเมื่อไหร่ เขากับนายวายุคนนี้ก็ต้องแยกจากกัน
“อย่าหวั่นไหว... อย่าหวั่นไหวมารัน อย่าหวั่นไหว...”
แม้จะบอกตัวเองแบบนั้น แม้จะบอกตัวเองสักกี่ครั้ง แต่หัวใจไม่รักดีก็ยังเต้นแรงทุกครั้งที่คิดถึงผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่เขย่าโลกทั้งใบของหล่อนให้เอียงกระเท่เร่เพียงแค่สบตาครั้งเดียวเท่านั้น ผู้ชายเย่อหยิ่ง จองหอง แต่น่าปรารถนาเป็นที่สุด ผู้ชายที่ได้ครอบครองจูบแรกจากปากของหล่อน
หญิงสาวถอนใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม เพราะตอนนี้ซาบซึ้งแล้
