ความอัปยศอดสูถูกสาดเข้าใส่เต็มใบหน้า รำไทยหน้าตาแดงก่ำด้วยความอับอาย มองคนตัวโตด้วยสายตาน้อยใจเป็นที่สุด นี่หรือคือผู้ชายที่พึ่งครางคร่ำครวญอยู่ในกายของหล่อน นี่หรือคือผู้ชายที่พึ่งจะจูบหล่อนด้วยไฟเสน่หา มันไม่ใช่ ไม่ใช่เลยสักนิด
น้ำตาแห่งความขมขื่นทะลักออกมาอาบแก้ม มือบางสั่นระริกรีบจัดการกับเนื้อตัวของตนเองจนเรียบร้อย กำลังจะวิ่งหนีออกไป แต่ก็ถูกเจ้าของคำพูดเราะร้ายคว้าเอวคอดเอาไว้เสียก่อน ภามินมองสตรีที่กำลังร่ำไห้น้ำตาไหลพรากตรงหน้าด้วยความรู้สึกละอายใจ หรือว่าเขาร้ายกาจกับหล่อนมากเกินไปนะ หัวใจหนุ่มที่แสนกระด้างค่อยๆ อ่อนละมุนลงและในที่สุดเขาก็สวมกอดร่างแน่งน้อยที่สะอื้นไห้ปานจะขาดใจนั้นอย่างปลอบประโลม จูบเบาๆ ที่เส้นผมหอมกรุ่นด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ
“ไม่ต้องร้องนะ อย่าร้องเลย...”
ยิ่งเขาปลอบ รำไทยก็ยิ่งร่ำไห้ ต้องใช้เวลาอยู่นานเลยทีเดียวว่าเจ้าน้ำตาไม่รักดีจะหยุดไหลได้ และเม
