“ใช่ หนูรัน น้า... น้าขอโทษแทนพ่อโรมด้วยนะ น้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อโรมถึงได้... ถึงได้อยากจะถอนหมั้นจากหนูรัน ทั้งๆ ที่ตลอดเวลาพ่อโรมต้องการที่จะแต่งงานกับหนูรันมาตลอด”
คงเป็นเพราะเรื่องวันนั้นหรือเปล่า วันที่โรมพัทเห็นหล่อนอยู่กับวายุ มารันคิดแบบนี้เพราะยังไม่รู้ว่าวายุกับโรมพัทนั้นคือคนๆ เดียวกัน
“ไม่เป็นไรค่ะคุณน้า หนู... หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ”
พราวฟ้าวางมือบนฝ่ามือนุ่มของมารันบีบเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “น้าต้องขอโทษหนูรันจริงๆ นะกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ถ้าพ่อโรมบอกว่าจะถอนหมั้น น้าก็จนปัญญาที่จะขัดขวาง พ่อโรมเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น น้าขอโทษ...” แม้จะแปลกใจที่ไม่เห็นร่องรอยความเสียใจในดวงตากลมโตของมารันเลย แต่พราวฟ้าก็ยังรู้สึกผิดแทนบุตรชายไม่ได้
“น้า... แล้วน้าจะพูดกับแม่มุกของหนูรันเอง”
“ขอบคุณค่ะคุณน้า แต่หนูไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ หนู... หนูสบายดี...”
มารันระบายยิ้ม แม้ตอนนี้หล่อน
