ลลิษา ไปอุ้มลูกแล้วกล่อมให้เงียบเสียงลี่หยางไม่เคยเจอเหตุการณ์น่าตกใจแบบนี้มาก่อน จึงร้องไม่หยุด
“ลิษา...หลานฉันร้องใหญ่เลย...ทำไงดี”
“คงกลัว...ไม่เป็นไรเดี๋ยวสักพักก็เงียบ”
ปรินทรที่เป็นห่วงเธอกับลูก จึงเข้ามาในห้องเมื่อเห็นลูกชายตัวเองยังร้องไม่หยุด ก็รู้สึกร้อนรุ่มในอก
“คุณ...ลูกชาย...”
“คุณก็ด้วย...ออกไปฉันไม่อยากเห็นหน้า” เธอโกรธมากที่เขาปล่อยให้น้องสาวมาวุ่นวายกับเธอ ดวงตากลมเต็มไปด้วยความโกรธและไม่พอใจ พร้อมจะฉีกเนื้อเถือหนังได้ทุกเมื่อหากเขาเข้าใกล้
“คุณอย่าเอาแต่อารมณ์สิ ลูกร้องอยู่นะ กล่อมลูกก่อนเถอะ ถ้าลูกเงียบผมจะออกไป ลูกเจ็บตรงไหนหรือเปล่า” เขาไม่สนใจพยามเดินเข้ามาเพื่อจะมาหาลูก
“หยุดนะ”
แง๊ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!
ลี่หยางร้องดังขึ้นอีก เมื่อแม่แผดเสียงใส่ชายคนที่แปลกหน้า มือไม้ของลี่หยางยกขึ้นชี้เหมือนกับต้องการเข้าไปหาเขาที่เป็นพ่อ
หัวใจคนเป็นแม่คล้ายจะแตกสลายเป็นเสี่
