“คุณราชันย์เอายัยหนูมาให้ฉันอุ้มก็ได้นะคะ คุณจะได้ทานข้าวถนัด”
“คุณนั่นแหละ เอาตาหนูมาให้ผมอุ้มแล้วคุณก็ไปทานข้าว”
“ถ้าฉันให้คุณอุ้ม แล้วคุณอุ้มไหวแน่หรอคะ”
“ต้องได้สิ”
“งั้นเราก็อุ้มกันคนละคนแบบนี้แหละค่ะ คุณราชันย์ทานได้ใช่ไหม”
“ได้สิ คุณทานเถอะไม่ต้องห่วงผม”
เว่ยเอินที่เห็นทั้งคู่คุยกันก็ใจชื้นขึ้นมาหนึ่งเปาะ เธออยู่กับกอหญ้ามานาน พอจะรู้นิสัยใจคอ กอหญ้าเป็นผู้หญิงที่เด็ดเดี่ยว แต่ก็ใจอ่อนเช่นเดียวกัน เธอเองก็ลุ้นว่าทั้งคู่จะสามารถสร้างครอบครัวด้วยกันได้ไหม แต่อีกใจก็เป็นห่วงผู้ชายอีกคนที่เฝ้าดูแลกอหญ้ามาตลอดเช่นกัน
ยังไม่ทันที่ความกังวลจะหมดลง ปอร์เช่ก็เดินเข้ามาพอดี เว่ยเอินหันไปยิ้มหวานให้ แววตาของเว่ยเอินที่จับจ้องที่ปอร์เช่นั้นก็นิ่งไปเพราะเธอเห็นความเสียใจที่ออกมาผ่านดวงตาของผู้ชายคนนั้น
“พี่ปอร์เช่ทานข้าวค่ะ นั่งเลย ๆ เดี๋ยวเว่ยเอินตักข้าวให้”
“โอเค”
ปอร์เช่นั่งมองกอหญ้
