ทางด้านราชันย์ที่กำลังเพลินกับการจิ้มผิวนุ่ม ๆ ของลูกชายลูกสาวอย่างเอาเป็นเอาตาย กับรอยยิ้มที่ฉีกกว้างจนแทบมองไม่เห็นตานั้น อยู่ในสายตาของเธอทุกอย่าง แต่สายตาที่เธอมองเขาก็ช่างราบเรียบเช่นเคย ไม่ยินดียินร้ายหรืออะไรทั้งนั้น
“กอหญ้า”
“ค่ะ”
“ขอโทษนะที่มาช้า ขอโทษที่ไม่ได้ดูแล”
ราชันย์พูดไปพร้อม ๆ กับลูบผิวนิ่ม ๆ ของลูกสาวและลูกชายไป เธอเองก็ไม่ได้ตอบอะไรเขาไป ยังคงนั่งนิ่ง ๆ กับตะกร้าผ้าที่ถูกพับจนเรียบร้อยทั้งหมดแล้วเท่านั้น
“ขอโทษที่เป็นพ่อที่แย่”
“...”
“ผมขอโอกาส ที่จะดูแลเธอและลูกได้ไหม”
“คุณราชันย์คะ ฉันอยู่มาได้โดยที่ไม่มีคุณ”
“...”
“และฉันมั่นใจว่าฉันสามารถเลี้ยงเด็ก ๆ ได้ด้วยสองมือของฉัน”
“...”
“คุณกลับไปอยู่ที่ของคุณเถอะค่ะ”
เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไร เพราะตอนนี้เขารับรู้ได้เลยว่า ต่อให้พูดอะไรไปกอหญ้าเองก็คงไม่รับฟังอะไรทั้งนั้น แต่จะโทษเธอก็คงไม่ใช่ ความผิดพลาดในค
