แดดอ่อน ๆ ลอดส่องเข้ามาตามช่องว่างของผ้าม่าน กระทบเปลือกตาที่หนักอึ้งของหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า เปลือกตาของเธอค่อย ๆ ขยับเปิดขึ้นทันที เธอลุกขึ้นนั่งบิดไล่ความเมื่อยขบเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้กับเด็กน้อยที่นอนดิ้นดุ๊กดิ๊ก อยู่ข้าง ๆ
“อรุณสวัสดิ์ลูกสาว ลูกชายของมี๊”
เธอยิ้มอ่อนโยนให้กับเด็กทั้งสองก่อนจะก้มลงหอมแก้มยุ้ย ๆ ที่โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่อตัวเพียงเล็กน้อย ทั้งสองคนยังคงหลับอย่างสบายอารมณ์ตามประสาเด็กแรกเกิด กอหญ้ารู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่ลูกของเธอไม่ใช่เด็กที่เลี้ยงยากหรืองอแง เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนยังนอนหลับเธอก็เตรียมจัดการทำธุระส่วนตัวทันที
อุแว๊!อุแว๊!
แต่เหมือนเด็ก ๆ จะไม่คิดเช่นนั้น ยังไม่ทันที่เธอจะเดินก้าวขาเข้าห้องน้ำ เสียงเจ้าหนูก็ร้องขึ้นมาราวกับว่ากลัวแม่จะหายไปอย่างไรอย่างนั้น เธอเดินกลับมาอย่างไม่ต้องคิด อุ้มลูกชายที่ร้องไปอ้าปากงับผ้าไปมานั่
