ราชันย์เดินกลับเข้ามาข้างเตียงคนไข้ที่ในใบหน้าของหญิงสาวหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง เขานั่งลงบนเตียงเล็กน้อย มือหนาลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน
“กอหญ้า ผมต้องกลับไทยสักพักนะ คุณและลูกต้องดูแลตัวเองดี ๆ ระหว่างนี้ผมจะให้ธันวาบินกลับมาดูแลคุณ”
เขาก้มลงจุมพิตที่ใบหน้ามนที่นอนอยู่บนเตียงเบา ๆ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เป็นเวลาเดียวกับที่เว่ยเอินเองก็เดินเข้ามาในห้องพอดี
“ดูแลพี่สาวของเธอให้ดี ส่วนนี่เบอร์ติดต่อฉัน หากมีอะไรติดต่อฉันได้ตลอด”
“คุณราชันย์ไม่ต้องห่วงค่ะ พี่หญ้ากับเด็ก ๆ เว่ยเอินจะดูแลให้เป็นอย่างดี”
“อื้อ”
ราชันย์พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกไปทันที ขายาว ๆ ของเขาก้าวฉับ ๆ มายังห้องที่เด็กน้อยทั้งสองของเขานอนอยู่ ห่างกันแค่กระจกใสกั้น เขายืนมองเด็กน้อยในรถเข็นที่มีแสงไฟส่องทั้งสองคันของเขาอย่างโหยหา ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกของเขากำลังบั่นทอนให้จิตใจของเขาไม่อยากออกไปจากที่นี่
