เวลาผ่านไปสองวันที่กอหญ้านอนหลับพักผ่อน ลูกแฝดของเธอยังคงนอนอยู่ในตู้อบ โดยที่ทุกคนผลัดกันไปแอบดูอยู่ทุกวัน เธอลืมตาขึ้นมาก็เห็นหญิงสาวศีรษะอินที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้าง ๆ อย่างตั้งใจ เธอขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะส่งเสียงเรียกหญิงสาวที่เธอนั้นเห็นว่าเป็นน้องสาวไปแล้วด้วยน้ำเสียงที่บางเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“เว่ยเอิน”
“ตื่นแล้วหรอพี่หญ้า … หิวไหม พี่กินน้ำไหม”
“อื้อ”
“ค่อย ๆ นะ”
“คนอื่นไปไหนกันหมดหรอ”
“อ่อ สองคนนั้นกำลังถกเถียงกันเรื่องชื่อของเด็ก ๆ พอหาข้อสรุปกันไม่ได้ก็วิ่งแจ้นกันไปดูเด็ก ๆ ที่ห้องอบแล้วค่ะ”
“เดี๋ยวสักพักพี่ต้องลงไปที่ฝ่ายทะเบียนใช่ไหม”
“เรื่องนี้คุณราชันย์จัดการเรียบร้อยหมดแล้วค่ะ”
“ปอร์เช่ยอมหรอ”
“ทีแรกก็ไม่ยอม เว่ยเอินเลยไล่ไปทั้งคู่เลย”
“ขอบคุณนะลำบากแย่เลย”
“พี่กอหญ้าพักผ่อนให้มาก ไม่ต้องห่วงเรื่องอื่น ถึงสองคนนั้นจะดูพึ่งพาไม่ได้ทะเลาะกันตลอด แต่พอเป็นเรื่องของเด็ก
