ธันวาที่อยู่ดูแลกอหญ้าตลอดสามเดือนที่ผ่าน เฝ้าดูพัฒนาการของหลานในท้องอย่างไม่ห่าง เมื่อสองเดือนก่อนปอร์เช่เองก็บินกลับไปเพราะทางบริษัทแจ้งมาว่าโปรเจ็คน้ำหอมตัวใหม่มีปัญหา และคาดว่าคงไม่ได้กลับมาเร็ว ๆ นี้ ทางด้านเขาและเว่ยเอินก็พอจะคุยกันลงรอยขึ้นมาบ้างนิดหน่อย แต่ที่น่าเป็นห่วงคือครรภ์ของกอหญ้านั้นให้กว่าตัวของเธอมากทำให้เธอนั้นจะเดินเหินอะไรก็ไม่สะดวก
“เว่ยเอิน”
“ค่ะพี่หญ้า อยากได้อะไรคะ”
“พี่เช็คของดูเหมือนจะขาดผ้าห่มเด็กอ่อนไป เว่ยเอินพาคุณธันไปซื้อให้พี่หน่อยได้ไหม”
“เว่ยเอินไปคนเดียวก็ได้ ทำไมต้องเอาเขาไปด้วย”
“เอาไปคุมเธอไง เดี๋ยวเธอก็เดินซื้อของเยอะเกินจำเป็นอีก จำได้ไหมพี่ให้ไปซื้อชุดเด็กอ่อนอีกสามสี่ชุด เธอดูนั่น กองเป็นยี่สิบสามสิบ จะใส่ทันได้ยังไง”
“ก็ตัวไหนก็สวย ตัวไหนก็น่ารักอะ”
“ไปเถอะ พี่เพลีย ๆ ว่าจะนอนสักหน่อย ไหน ๆ ก็ไปห้างแล้วซื้อผักกับเนื้อสัตว์มาทิ้งไว้ด้วยก็ดี
