“ได้เรื่องอะไรไหมธันวา”
“สิ้นเดือนนี้ปอร์เช่มีบินไปไต้หวัน”
“งานหรือส่วนตัว”
“ไม่มีระบุในตารางงาน”
“จัดการให้ด้วย มีโอกาสที่จะบินไปหากอหญ้า”
“แล้วถ้าไม่ใช่ละ อีกอย่างโปรเจ็คงานกับคุณมาคัสแกต้องดูแลด้วยตัวเองนะราชันย์”
“งั้นแกก็ไป”
“แบบนี้แหละดีแล้ว ที่เหลือฉันจัดการให้เอง”
“อืม”
หนานโถว ประเทศไต้หวัน
ธันวานั่งรถตามบุคคลด้านหน้ามาเรื่อย ๆ ผ่านทะเลสาบที่กว้างใหญ่ที่ยิ่งมองยิ่งดูสบายตา เขานั่งมองรถด้านหน้าด้วยสายตาที่จับจ้องราวกับเสือที่ต้องการตะครุบเหยื่อก็ไม่ปาน เขานั่งรถตามมาติด ๆ เพียงเวลาไม่นานรถด้านหน้าก็หยุดลง
ด้านหน้าพบบ้านหลังหนึ่งถึงแม้จะไม่ใหญ่โตมากแต่รู้สึกร่มรื่น และสบายตาพร้อมกับร้างผู้ชายที่เขาตามติดมาเดินลงจากรถอย่างช้า ๆ เขาเดินไปกดกริ่งที่หน้าประตูไม้สีขาว ที่ถูกดอกกุหลาบสีแดงสดปกคลุมไปกว่าครึ่งที่หน้าบ้าน
เพียงไม่นานนักประตูไม้บานใหญ่ก็ถูกเปิดออกโดยเด็กสาวคนหนึ่
