Chapter 7 | แนวรักโรแมนติกคอมเมดี้รอบสุดท้ายมีฉายอยู่ไหมคะ
1871 คำ
“ทำไมต้องอยากรู้อะไรที่ไม่เกี่ยวกับงานด้วยวะ”
“ก็กูตื่นเต้น ว่ากูกำลังจะมีน้องสะใภ้หรือเปล่านี่หว่า”
“ไม่ใช่แม่บ้าน”
“เห้ย! งั้นก็น้องสะใภ้!”
“นั่นก็ไม่ใช่”
“อ่าว! เหี้ยไรเนี่ย”
“จะบอกว่าไง ก็ไม่ได้เป็นอะไรที่สำคัญขนาดนั้น.. พอดีลูกหนี้กูไม่มีเงินใช้ แล้วเอาตัวลูกสาวมาใช้หนี้ .. เธอก็มีฐานะแบบนั้นแหละ”
“กูไม่โอเคนะราชันย์ ถ้ามึงจะทำกับผู้หญิงแบบนี้ มึงขืนใจเขาหรอ”
“กูไม่เคยขืนใจใคร มึงก็รู้”
“แล้วมึงจะทำไงต่อไป มึงก็รู้ว่าคนแบบพวกเราศัตรูเยอะขนาดไหน”
“แต่เธอไม่ใช่จุดอ่อนของกูไงมังกร เธอก็เป็นแค่นางบำเรอถึงเวลาก็หายไป ก็เท่านั้น กูไม่ได้คิดอะไรมากกว่านี้”
“พูดเรื่องอะไรกันอยู่หรอเฮีย”
ทั้งราชันย์และมังกรที่กำลังคุยกันโดยที่ไม่ได้ยินเสียงการเปิดประตูเข้ามาของพราวฟ้าและกอหญ้า ต่างก็ชะงักและกลืนน้ำลายลงคอทั้งคู่ที่รับรู้ว่าไม่ได้มีแค่เขาสองคน กอหญ้าที่ยืนเฉย ๆ อยู่ด้านหลังพราวฟ้าไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่เธอได้ยินเกือบทุกคำที่ทั้งคู่คุยกัน แม้จะได้ยินแค่ช่วงท้าย ๆ เพราะพราวฟ้าบอกว่าลืมกระเป๋าเงินไว้ขอขึ้นมาเอาก่อน
แม้จะรู้ว่าฐานะของตัวเองคืออะไรแต่เมื่อได้ยินกับปากของเขา มันทำให้หน้าอกข้างซ้ายของเธอกลับปวดหนึบขึ้นมาอย่างช่วยได้ราวกับว่ามันกำลังจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ บรรยากาศแปลก ๆ นี้ยังคงดำเนินไปไม่มีท่าทีว่าจะมีใครพูดอะไรขึ้นมาเลยสักคน
พราวฟ้าเอื้อมมือไปกำมือกอหญ้าแล้วเธอก็ต้องหันไปมองเธอทันทีเพราะตอนนี้มือของกอหญ้าสั่นมากทำให้พราวฟ้าเข้าใจในทันทีว่าสำหรับกอหญ้าแล้วไม่ใช่แค่นายจ้างหรือเจ้าหนี้ พราวฟ้ามองเข้าไปในดวงตาของเธอที่ตอนนี้มันกำลังสั่นระริกราวกับว่ากำลังกักเก็บหยดน้ำตาเอาไว้กลัวว่ามันจะหล่นออกมาอย่างไรอย่างนั้น
พราวฟ้าละมือจากเธอก่อนจะเดินเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินและมือถือออกมา คว้าข้อมือเล็ก ๆ ของกอหญ้าให้เดินตามมา ปิดประตูเสียงดังราวกับว่ามีไม่สบอารมณ์มาก ๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้และเปิดประตูเข้าไปอีกครั้งก็ยังเห็นว่าทั้งคู่ยังอยู่ที่ท่าเดิม ไม่มีใครขยับหรือพูดอะไรเลย
“วันนี้พราวขอยืมตัวกอหญ้าวันหนึ่งนะ ส่วนข้าว ก็หากินกันเอง!”
พราวฟ้าพูดจบก็ปิดประตูอีกครั้ง เธอยืนมองกอหญ้าที่เมื่อพ้นสายตาของราชันย์แล้ว น้ำตาเม็ดโต ๆ ก็ร่วงลงมาทันที ราวกับว่ามันไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้แล้วอย่างไรอย่างนั้น พราวฟ้าไม่ถามอะไรให้เธอไม่สบายใจ ฝ่ามือของเธอยกขึ้นไปลูบเส้นผมของกอหญ้าเบา ๆ เป็นการให้กำลังใจ
“กอหญ้าขอโทษนะคะคุณพราวฟ้า”
“ขอโทษทำไม”
“ที่กอหญ้าเป็นต้นเหตุให้คุณพราวฟ้าต้องทะเลาะกับคุณมังกร”
“อย่าเรียกคุณเลย ไหน! ลองเรียกพี่พราวสิ”
“กอหญ้าไม่กล้าหรอกค่ะ”
“ไม่เอาน่า พี่ไม่อยากให้เราดูห่างเหินกัน พี่เห็นกอหญ้าครั้งแรกก็ถูกชะตาแล้ว อยากมีน้องสาวด้วย”
“ขอบคุณนะคะ”
“งั้นเดี๋ยววันนี้พี่พาไปเปิดหูเปิดตาดีกว่า”
“แต่กอหญ้าต้องไปกาสิโนตอนเย็นค่ะ”
“กาสิโน?”
“ค่ะ ไปทำงานที่นั่น”
“ราชันย์ใช้งานเธอขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”
“ไม่ใช่นะคะ คือ..”
พราวฟ้าหาได้สนใจคำพูดของกอหญ้า เธอหยิบมือถือขึ้นมาก่อนจะส่งข้อความหาใครสักคน สักพักก็มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา เธออ่านมันก่อนจะหันจอมือถือมาให้กอหญ้าดู ก็เห็นว่าพราวฟ้าคุยกับราชันย์เรื่องงานวันนี้ของกอหญ้า ประมาณว่าให้วันนี้กอหญ้าพักงานได้ เมื่อพราวฟ้าเห็นว่ากอหญ้าเข้าใจแล้วก็ปิดจอแล้วหยิบมือถือลงกระเป๋าอย่างอารมณ์ดี
“ไปไหนกันดี”
“กอหญ้าแล้วแต่คุณพราวเลยค่ะ”
“คุณอีกแล้ว”
“เอ่อ .. พี่พราว”
“น่ารักมาก กอหญ้ามีที่ ที่อยากไปไหม”
“ไม่มีค่ะ”
“งั้นไปที่ ที่พี่อยากไปละกัน”
พราวฟ้าพูดจบก็ลากข้อมือน้อย ๆ ของกอหญ้าให้ตามออกมาอย่างว่าง่าย ด้านกอหญ้าเองก็ไม่รีรอเดินตามพราวฟ้าออกมาอย่างเงียบ ๆ ยังไม่ทันที่เรื่องฟุ้งซ่านจะกลับเข้ามาในหัว พราวฟ้าก็พาเธอยังห้างดังใจกลางเมือง กอหญ้ามองพราวฟ้าสลับกับสถานที่ด้านหน้าไปมาอย่างสงสัย
“วันนี้พี่จะพากอหญ้ามาช็อปปิ้ง”
“แต่หญ้าไม่ได้อยากได้อะไรนะคะ”
“แต่พี่อยากให้ เราไปกันเถอะ!”
พราวฟ้าจูงแขนเธอให้เดินตามไปต้อย ๆ อย่างที่ไม่สามารถจะปฏิเสธได้ กอหญ้าเองก็ไม่อยากให้พราวฟ้าต้องลำบากใจ เธอจึงเดินตามไปอย่างว่านอนสอนง่าย แต่คนที่ดูจะสนุกที่สุดคงจะไม่พ้นพราวฟ้า เพราะเธอเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ และทุกร้านที่เข้าก็ไม่วายต้องหอบหิ้วถุงออกมาทุกร้าน คนละถุงสองถุง และแน่นอน ทุกอย่างรูดด้วยบัตรของมังกร ฮ่า ฮ่า
“กอหญ้าใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลย”
“แต่หญ้าว่า กระโปรงสั้นไปหน่อยนะคะ”
“ไม่สั้นหรอก ชุดนี้แหละ แล้วก็.. รองเท้าคู่นี้เข้ากันมาก”
“พี่ฟ้าจะให้หญ้าใส่ชุดนี้จริง ๆ หรอคะ”
“ใช่แล้ว ไหน ๆ ก็มาทั้งที น้องสาวพี่ก็ต้องสวย ๆ ซิ”
เมื่อกอหญ้าเห็นว่าไม่น่าจะขัดและห้ามสายตาแน่วแน่ของพราวฟ้าได้ เธอจึงเลยตามเลย สวมชุดที่ซื้อล่าสุดชุดนี้ จ่ายเงินแล้วเดินออกมาสวย ๆ จากร้านทันที ชุดกระโปรงสีฟ้าลุคคุณหนูใส ๆ กระโปรงฟู ๆ ให้ความรู้สึกเหมือนเจ้าหญิง เสื้อเกาะอกสีขาวถูกปิดทับด้วยเสื้อคลุมผืนบางสีฟ้าเข้ากันกับชุด รองเท้าสีฟ้าเข้าชุด พร้อมกับการแต่งหน้าทำผมอ่อน ๆ ยิ่งทำให้เธอดูสวยเป็นที่สะดุดตาของใครหลายคนที่เดินผ่าน
“พี่ฟ้า มันเยอะเกินไปแล้วหรือเปล่าคะ เรากลับกันดีกว่าไหม”
“กอหญ้า เราไม่ได้มาด้วยกันสองคนแบบนี้บ่อย ๆ นะเราต้องเที่ยวให้คุ้มสิ”
“งั้นเราไปต่อร้านไหนดีคะ อิอิ”
“ต้องแบบนี้ซิ ถึงจะเหมาะกับเป็นน้องสาวพี่ .. หิวหรือยัง”
“นิดหน่อยค่ะ พี่ฟ้าหิวหรือยังคะ เราไปหาอะไรทานกันไหม”
“ดีเหมือนกัน งั้นไปร้านนั้นดีกว่า ป่ะ!”
ทั้งคู่พากันเดินเข้ามาในร้านปิ้งย่างชื่อดัง เลือกที่นั่งและรอสั่งอาหาร เมื่อทั้งคู่สั่งอาหารจนเต็มโต๊ะ ก็ได้เวลาลิ้มรสชาติอันโอชะอย่างเอร็ดอร่อย เขาว่ากันว่าผู้หญิงกับความสุขในการกินมันคือของคู่กัน และมันก็ถูกต้องเช่นนั้นเพราะเมื่อทั้งคู่ได้ตักอาหารเข้าปาก เรื่องเจ็บปวดและเสียใจทั้งหลายก็ถูกลืมไปเสียสนิท
“กอหญ้า”
“คะพี่ฟ้า”
“พี่อยากดูหนัง เราไปดูหนังกันต่อดีมั้ย”
“จะสามทุ่มแล้ว น่าจะทันรอบสุดท้ายพอดี”
“โอเคเลย งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อตั๋วกัน”
“ค่ะ งั้นเราไปกันเลยไหมคะ เดี๋ยวไม่ทัน”
เมื่อจัดการคิดค่าอาหารทั้งหมดแล้ว ทั้งคู่ก็พากับหอบหิ้วของพะรุงพะรังมาฝากไว้ที่จุดฝากของ และเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยทั้งคู่ก็รีบวิ่งไปยังจุดขายตั๋วทันที
“แนวรักโรแมนติกคอมเมดี้รอบสุดท้ายมีฉายอยู่ไหมคะ”
“มีค่ะ กี่ที่คะ”
“สี่ที่ครับ”
“เฮียมาได้ไง”
“ก็ดึกแล้ว เฮียโทรหาก็ไม่รับ ทักหาก็ไม่ตอบ”
“ก็พราวบอกว่าจะมาเที่ยวกับกอหญ้าไง”
“ก็ .. ไอ้ราชันย์อยากดูหนัง เฮียแค่มาเป็นเพื่อน”
“แล้วรู้ได้ไงว่าพราวอยู่นี่”
“GPS”
พราวฟ้าที่ยืนหน้าย่นไม่สบอารมณ์ ยิ่งทำให้มังกรอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก มังกรหันไปพยักหน้าให้คนขายอีกครั้ง ทำการเลือกที่นั่งและซื้อน้ำกับป๊อปคอร์นมาอีกสองชุด เมื่อดูเวลาก็เห็นว่ายังมีเวลาว่างอีกกว่ายี่สิบนาที พราวฟ้ารีบเดินจ้ำอ้าวมาหากอหญ้าที่ยืนรออยู่ก่อนหน้าที่บัดนี้มีอีกคนยืนมองไม่ละสายตาอยู่ข้าง ๆ
“มองขนาดนั้นเขมือบน้องลงไปเลยไหมราชันย์”
“เขมือบได้หรอ”
“เราประชด!”
“ทำไมแต่งตัวแบบนี้ มีแต่คนมองไม่เห็นหรอ”
“คือ ..”
“กระโปรงก็สั้น เสื้อก็บาง จะเอาไปโชว์ใคร”
“อย่าไปดุน้องสิราชันย์ ชุดนี้พราวเป็นคนเลือกเอง กอหญ้าสวยขนาดนี้ จะให้แต่งเป็นป้าเฉิ่ม ๆ มันไม่ได้ไหม”
“แต่งเฉิ่ม ๆ ก็พอแล้ว จะแต่งสวยไปทำไม”
“ก็เผื่อน้องจะไปสะดุดสายตาคนอื่น ที่เขาเห็นค่าของน้องมากกว่าแม่บ้านไงราชันย์”
“พราวฟ้า! ถึงเธอจะเป็นเมียไอ้มังกร ฉันก็ตีหัวเธอได้นะ พูดอะไรให้เข้าหูหน่อย”
“แล้วฉันพูดไม่เข้าหูยังไง ถ้าไม่เข้าหูแล้วนายจะได้ยินหรอ จริงไหม?”
“พราว!”
“พอแล้ว ๆ ทั้งคู่เลย มาเถียงอะไรกันเป็นเด็กเลย คนอื่นมองหมดแล้ว ..ราชันย์ นี่ตั๋วของนายกับกอหญ้า ส่วนนี้น้ำเอาไปด้วย กูขี้เกียจถือ”
ราชันย์รับตั๋ว น้ำและป๊อปคอร์นมาถือไว้นิ่ง ๆ ก่อนจะหยิกแขนเสื้อคลุมผืนบางของกอหญ้าให้เดินตามมานั่งที่เก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้าง ๆ กอหญ้าเองก็ไม่ได้ตอบหรือขัดขืนอะไรให้เกิดเรื่องราวใหญ่โต เธอเดินตามแรงดึงที่เสื้อมานั่งลงเงียบ ๆ แต่รับรู้ได้เลยว่าสายตาของราชันย์ยังคงจ้องแผ่รังสีอำมหิตยืนอยู่ข้าง ๆ ไม่ไปไหน มันยิ่งสร้างความอึดอัดให้กับเธอขึ้นไปอีก
“เฮียจะพาราชันย์มาทำไม กว่าพราวจะทำให้น้องอารมณ์ดีได้ต้องใช้เวลามากเลยนะ”
“เฮียไม่ได้พามา .. มันเป็นคนพาเฮียมา”
“มาทำไมก็ไม่รู้ กอหญ้าอึดอัดเฮียเห็นไหม พราวจะไปคุยกับน้อง”
“อย่าไปเลย ไอ้ราชันย์มันเป็นห่วงกอหญ้า ถึงพาเฮียมา”
“หึ เป็นห่วงงั้นหรอ ใครจะไปเชื่อ”
“พราวโกรธราชันย์ แต่มาลงกับเฮีย เฮียน้อยใจแล้วนะ”
“ก็..ก็พราวโมโหนี่นา”
“งั้นตอนนี้เรามาคุยกันดี ๆ เนาะ เดี๋ยวกลับไป เฮียจัดชุดขอโทษให้ชุดใหญ่เลย”
“เฮีย!”
- ผู้เขียน
