เขามากับผัว
1488 คำ
ตอนที่ 2
เขามากับผัว
"ไอ้จอร์จ ไหนบอกจะมีวิศวกรย้ายเข้ามาใหม่ไงวะ ทำไมยังไม่เห็นมาอีก" ร่างสูงที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องทำงานหลังจากหมดเวลาพักเที่ยงเอ่ยถามลูกน้องที่กำลังง่วนอยู่กับงานบนโต๊ะ เรื่องที่จะมีวิศวกรย้ายเข้ามาใหม่ เขาได้รับแจ้งจากฝ่ายบุคคลเมื่อราว ๆ สัปดาห์ที่แล้ว บอกว่าจะย้ายเข้ามาในต้นสัปดาห์นี้ นี่ก็ผ่านมาถึงวันอังคารแล้ว ทำไมยังไม่เห็นใครโผล่มาเลย
"ไม่รู้เหมือนกันว่ะพี่ แต่ได้ยินน้องจ๋าฝ่ายบุคคลบอกว่ามากันแล้วนะ แต่จัดการเรื่องต่าง ๆ กันอยู่ ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาดก็คงเข้ามาพรุ่งนี้แหละมั้งครับ" จิรายุหรือจอร์จละความสนใจจากงาน แล้วตอบคำถามของเจ้านายหนุ่มที่สนิทกันเหมือนพี่น้อง "ทำไมอะพี่ รีบใช้งานเหรอ"
"อือ นิดหน่อย" ภัท**นนพยักหน้าตอบ เนื่องจากเมื่อวานมีงานแก้แบบเข้ามากะทันหัน แล้วเขาไม่ว่างเพราะต้องไปไซต์งานต่างจังหวัด เขาจึงวางแผนจะให้วิศวกรที่ย้ายมาใหม่ดูแลงานในส่วนของออฟฟิศแทนไปพลางก่อน "แล้วอย่าบอกนะว่าวันนี้มึงลงไปหลี่สาวฝ่ายบุคคลมาอีกแล้ว ถึงได้รู้ข้อมูล กูบอกแล้วใช่ไหมว่าถ้าจะกินก็ไปกินไกล ๆ หน่อย กินใกล้ ๆ แบบนี้มันเคลียร์ลำบาก"
"โถ่พี่ คนนี้ผมจริงจังค้าบ" จิรายุนั้นถือได้ว่าเป็นผู้ชายที่มีบุคลิกและหน้าตาดีมาก เสียอย่างเดียวคือเจ้าชู้มากหน่อย เปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ใช้ผู้หญิงเปลืองยิ่งกว่ากระดาษเสียอีก
"คนที่แล้วมึงก็พูดแบบนี้ แล้วเป็นไง ลาออกไปกี่คนแล้วล่ะ วุ่นวายบริษัทต้องหาพนักงานใหม่อีก" ภัท**นนกอดอกบ่นพลางส่ายหน้าเอือมระอา
"แต่คนนี้ผมจริงจังจริง ๆ นะพี่ บอกเลยว่าแม่ของลูก"
"เดี๋ยวเลิกงานเดินผ่านใคร มึงก็บอกว่าแม่ของลูกมึงหมด"
"ว่าให้แต่ผม พี่ก็ใช่ย่อยที่ไหนล่ะ ร้ายเหมือนกันนั่นแหละ เผลอ ๆ ร้ายกว่าผมเยอะ" จิรายุว่าเอาคืนเจ้านายบ้าง เพราะถ้าเป็นเรื่องผู้หญิง ภัท**นนเองก็ไม่ต่างจากจิรายุมาก จะต่างก็ตรงที่ภัท**นนจะไม่กินเรี่ยราด จะคบเป็นคน ๆ ไปในระยะยาว พอเบื่อก็เลิก ส่วนจิรายุนั้นจะได้หมดทุกรูปแบบ จะระยะยาวหรือสั้นก็ได้ทั้งหมด
"นี่มึงย้อนกูเหรอ"
"เปล่าครับผม ใครจะไปกล้าย้อน ลูกพี่ผมดีที่สุด ไม่มีใครดีไปกว่าลูกพี่ของผมแล้ว" พูดจบจิรายุก็ต้องกระโดดเหยง ๆ หลบปลายเท้าของภัท**นนที่เหวี่ยงมา ก่อนจะชี้หน้าคาดโทษลูกน้องหนุ่ม
"เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย ๆ"
"ผมแค่พูดความจริงเองนะ ทำเป็นรับไม่ได้"
"ยังอีกมึง"
จิรายุหัวเราะที่สามารถแกล้งปั่นประสาทเจ้านายหนุ่มได้ "เออพี่ วันนี้กินเหล้าป้ะ"
"ไหนมึงบอกคนนี้จริงจังไง ยังจะไปอีก?" ภัท**นนเลิกคิ้วถามลูกน้อง ก่อนหน้านี้มันยังบอกว่ามันจริงจังกับน้องจ๋าฝ่ายบุคคลอยู่เลย ยังไม่ถึงสามสิบนาทีมันชวนเขาออกไปเที่ยวอีกแล้ว
"แค่ไปกินเหล้าครับ แค่กินเหล้าเฉย ๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้นแน่นอน"
"มึงก็พูดแบบนี้ทุกที" ภัท**นนหรี่ตาลงมองจับผิดลูกน้อง เพราะมันก็พูดแบบนี้ทุกครั้ง จิรายุออกไปดื่มทีไร เตียงไม่เคยเหงาทุกที มีสาวไปนอนด้วยตลอด แล้วแบบนี้จะให้เขาเชื่อที่มันพูดได้ยังไง
"ว่ายังไงครับ ไปป้ะเนี่ย" จิรายุเร่งเมื่อภัท**นนยังไม่ให้คำตอบ
"ไม่ไป"
"โห่ ไรวะ"
"พรุ่งนี้กูต้องไปต่างจังหวัดแต่เช้ามืด อีกอย่างไว้รอวิศวกรใหม่มาแล้วค่อยไปพร้อมกัน เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง"
"ไม่อั้น?"
"เออ! ทำงานต่อไปเลยมึง" พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น ชายหนุ่มก็เดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปทันที
วันต่อมาปรางขวัญกับชัยพฤกษ์มารายงานตัวพร้อมกันที่บริษัทตามที่ฝ่ายบุคคลนัดหมาย หลังจากนั่งกรอกข้อมูลและและเอกสารสิทธิ์ต่าง ๆ เสร็จ พนักงานฝ่ายบุคคลก็เดินนำทั้งคู่มายังชั้นวิศวกรโยธาฝ่ายออกแบบทันที
เนื่องจากบริษัทเคเอสพี เอ็นจิเนียริ่งแอนด์คอนสตรัคชั่น เป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้าง เพราะฉะนั้นวิศวกรจึงเป็นหัวใจหลักของบริษัท ทำให้บริษัทนี้มีพื้นที่สำหรับวิศวกรและสถาปนิกกินพื้นที่ทั้งหมดหกชั้น ซึ่งมากกว่าพื้นที่ของพนักงานฝ่ายอื่น ๆ หลายเท่าตัว
"สวัสดีค่ะ พาวิศวกรที่ย้ายมาใหม่มาส่ง" พอฝ่ายบุคคลสาวพูดจบ ทุกคนก็เงยหน้าขึ้นมามองปรางขวัญกับชัยพฤกษ์อย่างพร้อมเพียง ก่อนที่ฝ่ายบุคคลจะผายมือเชิญทั้งสองคนให้มายืนข้างหน้า
"ว้าว สวยซะด้วย" จิรายุมองปรางขวัญแล้วเอ่ยด้วยแววตาแพรวพราว ไม่นานแววตานั้นก็อ่อนแสงลง เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังงานอะไรบางอย่างจากสายตาชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ
แห้วแดกตั้งแต่แรกเลยกู แม่ง
จิรายุว่าอย่างเสียดายอยู่ในใจ ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มให้ทั้งสองอย่างเป็นมิตร "มาจากไหนกันเหรอครับ"
ปรางขวัญหันหน้าไปมองชัยพฤกษ์แวบหนึ่ง ก่อนจะหันกลับมาตอบ "มาจากหนองคายค่ะ"
"วันนี้หัวหน้าอยู่ไหมคะ" ฝ่ายบุคคลสาวเอ่ยถาม เพราะตามหลักของบริษัทแล้ว การส่งตัวพนักงานต้องส่งให้กับหัวหน้า การส่งตัวจึงจะเสร็จสมบูรณ์
"ไม่อยู่ครับ ไปต่างจังหวัด มาพรุ่งนี้" จิรายุตอบพร้อมกับยิ้มหว่านเสน่ห์ให้
"งั้นฝากคุณดูแลด้วยนะคะ"
"ได้สิครับ" จิรายุรับคำอย่างง่าย ๆ ก่อนจะเรียกฝ่ายบุคคลสาวเอาไว้ก่อนที่เธอจะได้หมุนตัวเดินออกไป "อ้อ เดี๋ยวก่อนครับ ผมก็มีอะไรจะฝากคุณเหมือนกัน"
"ฝากอะไรคะ"
"ฝากความคิดถึงไปให้น้องจ๋าหน่อยได้ไหมครับ โอ๊ย!" แล้วกระดาษที่ถูกขยำเป็นก้อนกลม ๆ ก็ลอยมาปะทะเข้ากับศีรษะของเพลย์บอยหนุ่ม จิรายุรีบหันไปมองต้นทางว่าใครโยนมา ปรากฏว่าเป็นขุนพลนั่นเองที่เป็นคนโยนเจ้าก้อนกลม ๆ นั่นมา
"น้อย ๆ หน่อย มากไปแล้วมึง" ขุนพลหรือพี่ขุนวิศวกรรุ่นพี่เอ่ยขึ้นมาด้วยความหมั่นไส้
"โห่พี่ ปล่อยให้ผมเดินสะดวก ๆ ไม่ได้หรือไงเนี่ย ช่วงนี้ผมขาดความอบอุ่นนะ" จิรายุโอดครวญขอความเห็นใจ ขุนพลส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ก่อนจะหันไปพูดกับฝ่ายบุคคลสาว
"ไม่มีไรหรอก ไม่ต้องไปสนใจมัน ไปทำงานต่อเถอะ เดี๋ยวพวกพี่จัดการกันต่อเอง"
แล้วฝ่ายบุคคลสาวก็หมุนตัวเดินจากไป ขุนพลเริ่มจากการให้ปรางขวัญกับชัยพฤกษ์แนะนำตัวเองให้ทุกคนรู้จัก ก่อนจะแนะนำทุก ๆ คนในห้องให้ทั้งคู่รู้จักกันอย่างคร่าว ๆ จากนั้นก็ถามถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาว่าทำอะไรเป็นบ้าง
"ตอนอยู่ที่หนองคายได้ทำอะไรบ้าง"
คำถามนี้ชัยพฤกษ์เป็นคนตอบ เขาอธิบายถึงรายละเอียดพร้อมยกตัวอย่างงานต่าง ๆ ให้ฟัง ซึ่งพอทุกคนได้ฟังแล้วเกิดความพึงพอใจเป็นอย่างมาก ดีใจที่ได้คนเก่งมาร่วมงาน
"แล้วปรางขวัญล่ะ ได้ทำอะไรบ้าง" ขุนพลยังคงถามต่อ
"ขวัญทำทุกอย่างเหมือนผมครับ" ชัยพฤกษ์ตอบ ทำให้ขุนพลเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะบางอย่างมันก็คืองานผู้ชาย
"ทุกอย่าง?" ถามพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวเพื่อรอคำตอบยืนยัน
"ค่ะ ทำได้ทุกอย่าง" ปรางขวัญยืนยัน ทำให้ทุกคนยิ้มอย่างพอใจ ที่ได้เพื่อนร่วมงานที่มีคุณภาพทั้งคู่
"โอเค งั้นวันนี้ก็ยังไม่มีอะไรมาก ต้องรอหัวหน้ากลับมาจากต่างจังหวัดก่อนถึงจะมอบหมายงานได้ วันนี้ก็สำรวจห้องทำงานไปก่อนแล้วกัน ส่วนนั่นโต๊ะทำงานของน้อง ๆ ครับ" ขุนพลเอ่ยสรุปพร้อมชี้ไปยังโต๊ะทำงานที่ถูกจัดเตรียมเอาไว้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว
ปรางขวัญกับชัยพฤกษ์ยกมือไหว้พร้อมกับเอ่ยขอบคุณ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองที่ตั้งอยู่ข้างกัน เพียงแค่คั่นกลางด้วยตู้เก็บเอกสารเตี้ย ๆ ห้องทำงานที่นี่จะเป็นห้องโล่ง ๆ มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่เกือบยี่สิบโต๊ะ แล้วก็จะมีห้องเล็ก ๆ อีกห้อง ซึ่งน่าจะเป็นห้องของหัวหน้าฝ่ายที่ดูแลพนักงานในห้องนี้ที่มีอยู่ยี่สิบชีวิต
- ผู้เขียน
