หวนกลับมารัก

กลับมาทำไม 2

กลับมาทำไม

"เลิกกันเถอะ"

ภัท**นนชะงักมือที่กำลังจะเอื้อมไปเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อตรวจเช็กโพรเจกต์ที่ตัวเองรับผิดชอบอยู่อีกรอบ ก่อนจะหันไปมองคนที่อยู่ ๆ ก็พูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาดไปจึงเอ่ยถามกลับไป

"เมื่อกี้ขวัญพูดว่าอะไรนะ"

ปรางขวัญนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง ไม่กล้าสบตาคนที่กำลังจ้องเธออยู่ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ก่อนจะพูดออกไปอีกครั้ง

"เรา...เลิกกันเถอะ"

ชายหนุ่มยืนนิ่ง มองหญิงสาวอย่างประเมินสถานการณ์ เพราะไม่แน่ใจว่าเธออาจจะกำลังแกล้งอำเขาเล่นหรือเปล่า แต่เล่นแรงไปไหม เคยตกลงกันแล้วว่าจะไม่พูดคำนี้ออกมาเด็ดขาดหากไม่ได้คิดจะเลิกกันจริง ๆ

"ทำไม" ภัท**นนถามเธอด้วยความไม่เข้าใจทันที หลังจากแน่ใจแล้วว่านี่ไม่ใช่แผนแกล้งอำเขาแต่อย่างใด

ปรางขวัญเม้มปากเข้าหากันแน่นและเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไร เพราะไม่รู้จะตอบคำถามนี้ของเขายังไงดี เธอใจไม่แข็งพอที่จะพูดมันออกไป ก่อนที่จะมีน้ำใส ๆ จะตกกระทบมือที่ประสานกันอยู่บนหน้าตัก

นานเกือบห้านาทีที่ชายหนุ่มยืนรอฟังคำตอบจากหญิงสาวอย่างใจเย็น และไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น จริงอยู่ที่ช่วงนี้เขาสัมผัสได้ว่าเธอเปลี่ยนไป จากที่ไม่เคยตอบแชตของเขาช้าเกินสามสิบนาทีตามกฎเหล็กที่ได้ตกลงกันเอาไว้ ช่วงนี้เธอกลับละเลยแชตของเขามากกว่าสามสิบนาทีอยู่บ่อยครั้ง พอเขาถาม เธอก็มักจะอ้างว่างานยุ่ง ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เพราะเหตุผลพอจะเข้าใจได้

และมีหลายครั้งที่เขาโทร. หา แต่เธอกลับไม่รับสาย

ทั้ง ๆ ที่เธอเป็นคนที่เปิดเสียงสมาร์ตโฟนไว้ตลอดเวลา ช่วง

แรก ๆ เขาก็คิดว่าเธออาจจะงานยุ่งจนไม่มีเวลารับสายเขา เพราะปีสี่ช่วงที่ใกล้จะจบนั้นค่อนข้างที่จะยุ่งกับการทำธีสิส แล้วไหนเธอจะต้องทำงานที่รับมาทำเพื่อหารายได้เสริมนั่นอีก ทว่าพอเป็นแบบนี้นาน ๆ เข้าเขาก็เริ่มสงสัย กะว่าจะหาโอกาสเคลียร์กับเธอให้รู้เรื่อง แต่ก็ยังไม่ทันได้เคลียร์ เพราะจู่ ๆ วันนี้เธอก็ดันมาบอกเลิกเขาเสียก่อน

"ขวัญ..." ภัท**นนเรียกชื่อหญิงสาวที่เอาแต่นั่งเงียบอีกครั้ง ใจเขาเริ่มร้อนรุ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ เมื่อเธอไม่ยอมพูดอะไร เธอบอกเลิกเขา แต่เธอกลับไม่ให้เหตุผลอะไรกับเขาเลย พอเขาถามก็เอาแต่นั่งเงียบ

"...เราเลิกกันเถอะนะคะพี่ริว" ปรางขวัญพูดประโยคเดิมขึ้นมาอีกครั้งโดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเหมือนเดิม

"ทำไม..." ตอนนี้ชายหนุ่มแทบจะทำอะไรไม่ถูก การถูกบอกเลิกเป็นอะไรที่เขาไม่เคยคาดการณ์เอาไว้เลย แต่เขาก็พยายามควบคุมสติเอาไว้ให้ได้มากที่สุด บางทีเธออาจจะมีปัญหาอะไรบางอย่างก็ได้ เขาจึงพยายามใจเย็น แล้วเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ ดึงมือทั้งสองข้างของหญิงสาวมากุมไว้ ก่อนจะถามออกไปอีกครั้ง "เลิกทำไม ขวัญเป็นอะไร มีปัญหาอะไรบอกพี่ เราจะได้ช่วยกันแก้ พี่รักขวัญนะ"

ยิ่งได้ยินคำบอกรักพร้อมกับรอยจูบที่เขาเพิ่งจะประทับลงกลางศีรษะ ปรางขวัญก็ยิ่งรู้สึกผิดและร้องไห้หนักขึ้นไปอีก เธอรู้ว่าเขารักเธอ และเธอเองก็รักเขามาก แต่การที่คนสองคนจะไปต่อด้วยกันได้มันต้องอาศัยองค์ประกอบหลาย ๆ อย่างด้วยกัน แน่นอนว่าเขานั้นมีครบทุกอย่าง ซึ่งต่างจากเธอที่ไม่มีอะไรเลยนอกจากหัวใจที่เธอมอบให้เขาไปทั้งดวง

แต่แค่นั้นมันจะไปพออะไร เพราะในโลกของความเป็นจริงมันโหดร้ายกว่านั้นเยอะ

"ว่าไง จะบอกพี่ได้รึยังว่ามีปัญหาอะไร" ภัท**นนถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ยกมือขึ้นลูบศีรษะของคนรักเบา ๆ ก่อนจะก้มลงไปจูบอีกครั้งอย่างทะนุถนอม

แต่จนแล้วจนรอด ปรางขวัญก็ไม่ยอมพูดอะไรให้เขาได้เข้าใจ เหมือนตอนนี้เธอพูดเป็นแค่ประโยคเดียว คือจะขอเลิกกับเขาให้ได้

"เลิกกันนะคะ…"

เมื่อได้ยินแค่ประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดยไม่มีการอธิบายอะไรเพิ่มเติม ภัท**นนก็เริ่มโมโหขึ้นมาบ้าง ก่อนจะถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"ตกลงจะเลิกกันให้ได้เลยใช่ไหม" ปรางขวัญพยักหน้า ภัท**นนลุกขึ้นยืน ยกมือเสยผมยุ่ง ๆ ไม่ได้ทรงไปข้างหลังไล่ความรู้สึกที่กำลังปะทุกันอยู่ข้างใน ตอนนี้เขาพร้อมที่จะระเบิดเต็มที่แล้ว แต่ก็ยังอยากรู้เหตุผลของเธออยู่ เขาจึงกัดฟันอดกลั้นเอาไว้แล้วถามออกไปอีกครั้ง "ทำไม"

แล้วปรางขวัญก็ยังคงเงียบเช่นเดิม จึงทำให้ภัท**นน

แทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาด้วยความหงุดหงิด ตอนนี้เขาโมโหมาก เขาอยากเดินเข้าไปเขย่าร่างเธอแรง ๆ แล้วถามว่าเป็นอะไรกันแน่

"ไม่บอกก็ไม่ต้องเลิก! อยู่กันไปแบบนี้แหละ" พูดทิ้งท้ายเอาไว้แค่นั้น เขาก็เดินไปหยิบผ้าขนหนูและเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้ปรางขวัญนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง ถึงแม้ว่าเขาจะโมโหมาก แต่เขาก็คิดว่าบางทีการให้เธอได้อยู่กับตัวเองสักพัก คงจะทำให้อะไร ๆ ดีขึ้น

หลังจากใช้เวลาอาบน้ำชำระร่างกายและไล่ความหงุดหงิดไปเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม เขาก็พอจะใจเย็นลงมาบ้างและคิดว่าคนที่อยู่ข้างนอกก็จะใจเย็นลงเช่นกัน ทว่าเหมือนว่าเขาจะคิดผิด เพราะพอเขาเดินออกมาจากห้องน้ำ ประโยคที่เขาได้ยินก็ทำให้เขาแทบจะก้าวเดินต่อไปไม่ได้

"...ขวัญมีคนอื่น"

"ขวัญ! พูดอะไรออกมา รู้ตัวหรือเปล่า" หนึ่งชั่วโมงในห้องน้ำไม่ช่วยอะไร ภัท**นนรีบเดินเข้าไปเขย่าตัวเธอแรง ๆ เพื่อให้เธอได้สติว่ากำลังพูดอะไรออกมา

ปรางขวัญร้องไห้หนักกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยขอโทษเขาซ้ำไปซ้ำมาอีกหลายครั้งอย่างรู้สึกผิด "ขวัญขอโทษ...ขอโทษจริง ๆ"

ตอนนี้ภัท**นนเหมือนคนหมดแรง แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่เชื่อว่าเธอจะมีคนอื่นอย่างที่เธอบอกจริง ๆ เพราะเขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนแบบนั้น เธอไม่มีทางนอกใจเขาแน่ ๆ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น ต้องมีอะไรที่เขาไม่รู้

"ขวัญ พี่จะให้โอกาสพูดอีกที ขวัญไม่ได้มีคนอื่น แต่ขวัญกำลังมีปัญหาอะไรอยู่ใช่ไหม บอกพี่"

ปรางขวัญส่ายหน้าทั้งน้ำตา ก่อนบอกเสียงสะอื้น "ขวัญไม่ได้มีปัญหาอะไร ฮึก! ขวัญมีคนอื่นจริง ๆ"

"ใคร! มันเป็นใคร!" ถึงจะไม่ปักใจเชื่อ แต่ภัท**นนก็

อยากรู้ว่าเธอจะเอาใครมาอ้าง เขาจะไม่ยอมเชื่อเด็ดขาด หากเธอไม่มีอะไรมายืนยันให้เขาเห็นกับตา

"ขอโทษ..."

"เลิกพูดคำนี้สักทีได้ไหมวะ!" ภัท**นนตะคอกเสียงดังเมื่อทนฟังคำขอโทษของเธอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าจะพูดอะไรจะถามอะไรเธอก็เอาแต่ขอโทษเขาอยู่อย่างนั้น ยิ่งได้ยินก็ยิ่งโมโห ปรางขวัญเม้มปากเข้าหากันแน่น ตัวเธอสั่นขึ้นมากกว่าเดิมเมื่อถูกเขาตะคอกใส่ ตั้งแต่คบกันมาเธอยังไม่เคยถูกเขาตะคอกใส่เลยสักครั้ง ครั้งนี้คือครั้งแรก

ภัท**นนเสยผมไปข้างหลังอีกครั้ง พลางแหงนหน้าขึ้นมองเพดานอย่างใช้ความคิด ก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"อยากเลิกกันมากใช่ไหม"

ปรางขวัญพยักหน้า "ค่ะ"

"แล้วมีคนอื่นจริง ๆ หรือเปล่า"

ปรางขวัญพยักหน้าอีกครั้งและนานกว่าจะเปล่งเสียงออกมา "…ค่ะ"

ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ระงับอารมณ์ของตัวเอง ก่อนจะพูดออกไปอย่างอ่อนใจ "ไม่เลิกได้ไหม"

จบประโยคนั้นปรางขวัญก็เงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา แววตาของเขาสั่นระริกมองมาที่เธออย่างอ้อนวอน ปรางขวัญรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาตัวเองที่ไหลลงมาแล้วรีบหันหน้าไปอีกทาง เพราะกลัวตัวเองจะใจอ่อน

"เลิกค่ะ"

"แล้วต้องทำยังไง ถึงจะไม่เลิก" ภัท**นนไม่เคยคิดว่าในชีวิตนี้จะต้องมาอ้อนวอนผู้หญิงคนไหน ปรางขวัญคือคนแรกที่เขาทำแบบนี้ และที่เขาทำก็เพราะ ‘รัก’ คำเดียว เขารักเธอมาก เขาไม่อยากเสียเธอไป

"พี่ริวไม่ต้องทำอะไรเลยค่ะ ปล่อยขวัญไปเถอะนะคะ ฮึก! พี่ริวเป็นคนดี เป็นผู้ชายที่ดี ขวัญเชื่อว่าสักวันพี่ริวต้องเจอคนที่ดีกว่าขวัญแน่นอนค่ะ" พูดจบปรางขวัญก็ยกมือปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอีกครั้ง

"พี่ไม่ต้องการใครอีกแล้ว พี่ต้องการแค่ขวัญคนเดียว พี่รักขวัญ" รักมากจนเขาไม่เคยคิดเผื่อใจเลย ไม่เคยคิดเผื่อว่าจะต้องเลิกกัน

"แต่ขวัญไม่ดีพอสำหรับพี่ริว ขวัญมีคนอื่น"

"ไม่จริง พี่ไม่เชื่อ…"

เสียงเคาะประตูห้องของปรางขวัญดังขึ้น ภัท**นนหยุดพูดแล้วหันไปมองประตูก่อนจะหันกลับมามองปรางขวัญอีกครั้ง และท่าทางของปรางขวัญที่ร้องไห้หนักกว่าเดิมทำให้ภัท**นนเริ่มใจคอไม่ดี

จากที่เคยมั่นใจว่าปรางขวัญไม่มีทางนอกใจตัวเอง ก็เริ่มรู้สึกไม่มั่นใจ เขามองไปที่ประตูที่ถูกเคาะอีกครั้ง พร้อมกับหัวใจเขาที่เต้นช้าลงเรื่อย ๆ ใครกันที่มาหาปรางขวัญตอนนี้ ร้อยวันพันปีไม่เคยจะมีใครมาหา แถมยังเป็นเวลาเช้า ๆ แบบนี้แล้วด้วย

ไม่ปล่อยให้ตัวเองสงสัยนานและไม่รอให้คนข้างนอกเคาะอีกเป็นครั้งที่สาม ภัท**นนก็รีบเดินไปเปิดประตูออกทันที ก่อนที่เขาจะตัวชาวาบ เมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูตอนนี้เป็นผู้ชาย!

"...คุณเป็นใคร" นานกว่าภัท**นนจะหาเสียงของตัวเองเจอแล้วถามออกไป พร้อมกับรอคอยคำตอบอย่างลุ้นระทึก

"แล้วคุณล่ะเป็นใคร มาอยู่ในห้องขวัญได้ยังไง แล้วทำไมขวัญถึงร้องไห้แบบนั้น" ชายคนนั้นไม่พูดเปล่า เขาผลักภัท**นนให้หลีกจากหน้าประตู ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ เข้าไปหาปรางขวัญที่นั่งร้องไห้อยู่บนเตียง "เจ็บตรงไหนหรือเปล่า มันทำอะไรขวัญ บอกพี่มา"

ยิ่งเห็นผู้ชายคนนั้นพูดและแสดงท่าทางเป็นห่วงปรางขวัญอย่างออกนอกหน้า ภัท**นนก็เริ่มควบคุมตัวเองไม่อยู่ เขาเดินตรงเข้าไปกระชากแขนผู้ชายคนนั้นให้ออกห่างจากผู้หญิงของเขา ก่อนจะตะคอกเสียงดังอย่างหมดความอดทน

"กูถามว่ามึงเป็นใคร มายุ่งอะไรกับแฟนกู!"

"แฟนมึง?" ผู้ชายคนนั้นเลิกคิ้วขึ้นแล้วทวนถาม ก่อนจะหัวเราะออกมาราวกับมันเป็นเรื่องตลก "ขวัญคงยังไม่ได้บอกมึงสินะ แต่เดี๋ยวกูจะบอกให้เอาบุญแล้วกัน กูกับขวัญกำลังจะแต่งงานกันในเดือนหน้า ถ้ามึงว่างก็เรียนเชิญนะ"

เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงลงกลางใจ ภัท**นนรู้สึกเหมือนโลกทั้งใบของเขามันกำลังจะแตกในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เขาค่อย ๆ หันกลับมามองคนรักที่ยังนั่งนิ่ง ก่อนจะเอ่ยถามเสียงเบาคล้ายคนกำลังจะหมดแรง

"ขวัญ ไม่จริง...ใช่ไหม บอกพี่มาว่ามันไม่จริง"

"จะ...จริงค่ะ ขวัญกำลังจะแต่งงานจริง ๆ"

‘โลกพัง’ ภัท**นนเพิ่งเข้าใจคำนี้ก็วันนี้นี่เอง คำยืนยันจากเธอทำให้เขาแทบยืนไม่อยู่ เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะถูกคนที่รักมากหักหลังแบบนี้

นี่สินะที่หลาย ๆ คนบอกว่ารักมากก็ย่อมเจ็บมากเป็นธรรมดา แต่เขารู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาเลยสักนิด แค่คำว่า ‘แต่งงาน’ คำเดียวที่ได้ยินจากปากของเธอนั้นทำให้หัวใจเขาแตกสลายจนไม่เหลือชิ้นดี

ภัท**นนยังคงมองปรางขวัญอย่างอาลัยอาวรณ์ แต่เธอก็ไม่ยอมหันมาสบตากับเขา จนเวลาผ่านไปสักพักใหญ่ ๆ ก็ไม่มีวี่แววว่าเธอจะหันหน้ามามอง

...คงจะอยากเลิกกับเขามากสินะ

นี่คือสิ่งที่เขาคิด ก่อนที่แววตาเขาจะเปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าว ภัท**นนข่มอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ เขากำมือแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมาอย่างน่ากลัว ทั้งที่ยังมีเรื่องสงสัยและอยากถามอะไรอีกมากมาย แต่ในเมื่อเธอไม่อยากคุย เขาก็จะไม่คุย และในเมื่อเธออยากไปจากเขามาก...เขาก็จะให้เธอไป

"ถ้าต้องการแบบนั้นก็ตามใจ"

จบประโยคนั้นก็เหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูดปรางขวัญให้ค่อย ๆ หันกลับมามองเขา ทั้งสองสบตากันอยู่สักพัก ก่อนที่ภัท**นนจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาอีกครั้ง

"อยากไปนักก็ไป แต่จำเอาไว้อย่างหนึ่ง ไปแล้วก็ไปให้พ้นและอย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าเธออีก!!"