“พระชายาได้โปรดฟังหม่อมฉันด้วยเถิด” ทหารเฝ้าที่หน้าประตูเอ่ยออกมาด้วยความลำบากใจ
“ข้าต้องไปช่วยท่านอ๋อง เจ้าไม่ต้องห่วง หากว่าท่านอ๋องจะเอาผิดพวกเจ้า ข้าจะช่วยพวกเจ้าเอง” หลินลี่ลี่เอ่ยออกมาด้วยความร้อนใจ ขอแค่นางได้เห็นว่าท่านอ๋องของนางปลอดภัย แค่นั้นนางก็ดีใจแล้ว ตอนนี้นางเป็นห่วงเขาเหลือเกิน นางต้องยอมรับกับตัวเองแล้วล่ะว่านางรักเขาข้างเดียวจริงๆ
“พระชายาไม่ได้เชี่ยวชาญเพลงดาบหรือวรยุทธ์ท่านรออยู่ที่นี่เถิด” ทหารคนเดียวกันยังไม่ยอมให้หลินลี่ลี่ออกไป ส่วนทหารคนอื่นก็ทยอยออกไปแล้ว ถ้านางไม่ออกไปตอนนี้นางอาจจะไม่ทันกองหนุนที่กำลังส่งออกไปเป็นแน่
“หลีกไป!! ข้าค่อยกลับมาขอโทษเจ้าแล้วกัน” ว่าแล้วหลินลี่ลี่ก็รีบใช้เท้าของนางถีบทหารล้มลงไป ส่วนตัวนางนั้นก็ควบม้าด้วยความรวดเร็วตามกองหนุนไปติดๆ ส่วนเหล่าบรรดาทหารก็ไม่หล้าจับตัวพระชายา ได้แต่ปล่อยให้นางออกไปตามที่นางต้องการ สิ่งเดียวที่พวกเขาทำ
