“เอมว่าเอรินก็น่ารักดีนะคะ หมอโอห์มว่าไหม” หมอกุลจิราหยิบแก้วกาแฟมาส่งให้เพื่อนที่กำลังนั่งดูชาร์ตผู้ป่วยอยู่ในห้องพักเบรกของแพทย์
“อือ” เขาเลือกที่จะไม่ตอบเพราะไม่รู้ว่าอยู่ๆ ทำไมเพื่อนถึงได้ยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด
“อือ นี่แปลว่าน่ารักใช่ไหม”
“อือ”
“ถ้าโอห์มยังตอบเหมือนเดิมอีกครั้ง เอมรับรองเลยว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่โอห์มจะได้ดื่มกาแฟที่เอมชงให้”
“ก็จะให้ตอบว่ายังไงล่ะ”
“ก็ตอบตามที่รู้สึกไง โอห์มไม่เคยพาผู้หญิงที่ไหนไปทานข้าวสองต่อสองและเมื่อคืนยังจะกลับด้วยกันอีกเอมว่ามันแปลก”
“ไม่เห็นจะแปลงเลย ครั้งก่อนที่ไปร้านเอมผมก็ชวนน้องชายผมด้วย แต่นายปาล์มไม่ว่างเลยไปกันแค่สองคน ส่วนเรื่องงานปีใหม่ผมก็เห็นว่าเราพักที่เดียวกันแล้วงานก็คงจะเลิกดึกเลยชวนเธอมาด้วย ไม่ได้มีอะไรสักหน่อย”
“ได้ยินอย่างนี้ก็สบายใจ” หมอกุลจิราทำสีหน้าโล่งใจ
“ทำไมเอมต้องสบายใจด้วยล่ะ”
“ก็มีคนเขาฝากถาม ถ้าโอห
