ฉันก้าวขาไปขึ้นรถตามคำสั่งของพี่กองทัพที่ยืนพิงรถอยู่
ใบหน้าของเขายังคงเรียบเฉย แต่แววตานั้นแฝงไปด้วยความลึกซึ้งบางอย่างที่ฉันอ่านไม่ออก
ประตูรถปิดลงเบา ๆ พร้อมเสียงเครื่องยนต์ที่เงียบกว่าปกติ
พี่กองทัพไม่ได้พูดอะไรต่อ
เขายกโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง และกดโทรออกหาคนบางคนที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร
“กูกำลังไป ไม่เกินสิบห้านาที” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะกดวางสาย
แล้วหันมาจับพวงมาลัยรถอย่างตั้งใจ ก่อนจะเริ่มขับออกไป
“สรุปพี่จะพาเมย์ไปไหน?” ฉันถามออกไป พลางมองสายตาเฉียบคมที่เล็ดลอดมาจากข้างหางตาเขา
“ไปถึงก็รู้เอง” เขาตอบสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงลึกลับที่ไม่อาจคาดเดาได้
รถเคลื่อนตัวออกจากที่จอด ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่หนักแน่นระหว่างเรา
รถแล่นออกจากหน้าตึกไปบนถนนสายหลัก
เสียงเครื่องยนต์ดังเบา ๆ คลอเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบที่ถูกเติมเต็มด้วยความไม่แน่ใจของฉัน
สายตาของฉันจับจ้องออกไปนอกหน้
