เช้าวันอากาศดีในหมู่บ้านเล็กริมทะเลสาบ แสงแดดลอดผ้าม่านสีครีมเข้ามาอาบผืนพรมอย่างอ่อนโยน เฟยนั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟานุ่ม พิงหมอนใบใหญ่ พลางหลับตาอย่างเหนื่อยล้าจากคืนก่อนที่ต้องปลอบไทเลอร์ซึ่งตื่นร้องทุกสองชั่วโมง
“วันนี้ให้ผมดูแลไทเลอร์เอง” เสียงทุ้มต่ำของฮันเตอร์ดังขึ้น พร้อมเสียงฝีเท้าที่เดินตรงเข้ามา “เธอไปนั่งเฉยๆ กพอ”
ใบหน้าหวานลืมตาขึ้นช้าๆ จ้องเขาเหมือนคนเพิ่งตื่นจากฝัน “…แน่ใจเหรอ?” น้ำเสียงของเธอมีทั้งความเอ็นดูและไม่อยากห้าม แต่อย่าหาว่าฉันไม่เตือน
ฮันเตอร์เลิกคิ้วนิดๆพร้อมสวมบทผู้บริหารระดับโลกอย่างเต็มตัว
“แค่เด็กหนึ่งขวบ ไม่ใช่คณะกรรมการบริหาร” ร่างสูงโปร่งโน้มตัวลงอุ้มไทเลอร์จากเบาะเล่น พร้อมโยนผ้ากันเปื้อนลายลูกหมีพาดบ่าอย่างคล่องแคล่ว “ชายหนุ่มกับชายหนุ่ม…เราจะคุยกันแบบแมนๆ”
ดวงตากลมโตมองภาพนั้นแล้วกลั้นหัวเราะ เธอพยักหน้าเบาๆ พร้อมแววตา ‘ฉันจะนับดูว่าคุณจะรอดกี่นาที’
