ลมเย็นจากทะเลสาบพัดเบาๆ ผ่านหน้าต่างบานเลื่อนที่ปิดไว้ไม่สนิท กลิ่นไม้สนผสมกลิ่นน้ำนมจางๆยังอวลในอากาศ มันเป็นกลิ่นที่ฮันเตอร์รู้ดีว่าคืนนี้ลูกของเขาเพิ่งกินอิ่ม แล้วหลับสนิทไปในเปลไม้ข้างเตียงเด็ก
ร่างสูงเดินออกจากห้องนอนมาเงียบๆ แค่จะหาน้ำดื่มเพียงก้าวขาเข้าเขตห้องนั่งเล่น ภาพตรงหน้าก็ทำให้เขานิ่งไปทั้งร่าง
เฟยเยว่…นอนเอนอยู่บนโซฟาหนังสีเบจ ศีรษะเอียงพิงเบาะตามแรงง่วง เสื้อคลุมบางเบาที่เธอสวมอยู่หลุดจากหัวไหล่ด้านหนึ่ง เผยผิวเนียนใต้แสงไฟโคม ผมยาวสยายยุ่งเล็กน้อยจากการกล่อมลูก ปลายขาเรียวโผล่พ้นชายผ้าคลุมและยิ่งร้อนในตากว่าอะไรทั้งหมดคือ เธอไม่ได้ใส่อะไรไว้ข้างในเลย
ฮันเตอร์กัดฟันกรอดจนกรามขึ้นสันมือข้างที่ถือแก้วน้ำสั่นเล็กน้อย
“แค่จะห่มผ้า”
“ไม่ได้คิดอะไรเลย…”
“แน่นอนว่าไม่ได้จะทำอะไร…”
เขาพึมพำกับตัวเองราวกับมันจะช่วยหยุดความคิดในหัวได้ ก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างเงียบกริบ เดินเ
