สนามบินนานาชาติลูเซิร์น-อินเตอร์เลคเคิน
เสียงประกาศเรียกขึ้นเครื่องดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศคึกคักในสนามบิน เฟยยืนอยู่หน้าประตูเกตพร้อมรถเข็นเด็กหนึ่งคัน เป้ผ้าอ้อมหนึ่งใบ และสามีที่ดูเหมือนหลุดมาจากโฆษณานาฬิกาหรูมากกว่ามาช่วยดูแลลูก เธอเหลือบตามองข้างตัว พลางถอนหายใจเงียบๆ
“ใส่สูทขึ้นเครื่องบินระยะสั้นนี่มันจำเป็นมากมั้ยคะ คุณฮันเตอร์”
ใบหน้าคมคายยกคิ้ว ดันแว่นกันแดดขึ้นเหนือสันจมูก “ผมไม่ได้เตรียมเพื่อขึ้นเครื่อง ผมเตรียมเพื่อปกป้องคุณ...จากสายตาคนทั้งสนามบิน”
ก่อนเฟยจะทันจิกกลับ ลูกชายตัวน้อยก็ตะโกน “บู้ม!” วิ่งพรวดออกจากรถเข็นไปกลางเลานจ์ เด็กน้อยวัยขวบกว่าพยายามจะดึงสายคล้องกระเป๋าจากคนแปลกหน้าด้วยความตื่นตาเต็มที่
“ไทเลอร์! ไม่ได้ลูก! นั่นไม่ใช่ของเรา!”
เฟยรีบวิ่งตามโดยไม่ทันดึงชายกระโปรงให้เรียบร้อย ขณะที่ฮันเตอร์ยืนนิ่งอยู่ข้างหลังเหมือนยังประมวลผลภาพตรงหน้าไม่เสร็จ
“...นี่มัน
