วันถัดไป….
-ฝั่งพี่หมอก-
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปช้า ๆ แต่ก็รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
การฝึกงานที่บริษัทใหญ่ในนิคมอุตสาหกรรมระยองไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด
ทุกเช้าเริ่มต้นด้วยเสียงนาฬิกาปลุกที่ต้องเลื่อนครั้งแล้วครั้งเล่า
ก่อนจะฝืนตัวเองลุกจากเตียง เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมแววตาที่บ่งบอกถึงความอ่อนล้า
ชีวิตประจำวันของพี่หมอกตอนนี้คือ
ตื่นเช้า – ทำงาน – ประชุม – รายงาน – เรียนรู้งานจากพี่ ๆ ในแผนก
บางวันเลิกห้าโมงเย็น บางวันก็ล่วงไปถึงทุ่มกว่า ๆ
แต่อย่างหนึ่งที่ไม่เคยหายไปคือ “ความคิดถึง”
ถึงจะไม่ได้โทรหาน้ำหวานทุกวันเหมือนช่วงแรก
แต่ในทุก ๆ วัน พี่หมอกจะเปิดมือถือขึ้นมาดูข้อความเก่า ๆ ของเธอ
อ่านข้อความสั้น ๆ ที่เธอเคยพิมพ์
ดูรูปที่ถ่ายด้วยกัน
แล้วก็ยิ้มบาง ๆ ทั้งที่ในใจเหนื่อยแทบล้ม
แม้บางคืนจะคุยกันแค่ผ่านกล้องเงียบ ๆ
แค่มองเห็นใบหน้าเธอวางอยู่ในกรอบเล็ก ๆ ของหน้าจอ
ก็พอให้หายเหนื่อยไป
