เสียงล้อรถบดเบา ๆ บนถนนลาดยางท่ามกลางแดดยามสาย ฉันนั่งอยู่ข้าง ๆ พี่หมอกบนรถคันเดิมที่คุ้นเคย แต่ความรู้สึกมันกลับไม่เหมือนเดิม… ครั้งนี้เรากำลังจะไปเที่ยวด้วยกัน สองคน แบบจริง ๆ จัง ๆ
“ง่วงก็นอนได้นะ” เสียงทุ้มของเขาทำให้ฉันหลุดจากภวังค์
“ยังไม่ง่วงหรอกค่ะ ” ฉันตอบกลับไป พลางหันไปมองเขา
ใบหน้าด้านข้างของพี่หมอกดูนิ่งและสุขุมเหมือนเดิม แต่แววตาเขากลับนุ่มนวลกว่าทุกครั้ง
“พี่หมอก… เราจะไปไหนกันเหรอคะ” ฉันถามขึ้นในที่สุด เพราะเขายังไม่ยอมบอกจุดหมายปลายทางเลยแม้แต่นิด
“ไปที่ที่มีแค่เราสองคน และความทรงจำใหม่ ๆ”
เขาตอบทั้งที่ยังจ้องถนนอยู่ แต่คำพูดนั้นกลับทำให้ใจฉันเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก
บรรยากาศในรถเงียบลงอีกครั้ง เหลือเพียงเสียงเพลงเบา ๆ กับจังหวะหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะของฉันเอง
ฉันมองออกไปนอกหน้าต่าง ทุ่งหญ้าและทิวเขาลิบ ๆ อยู่ไกลออกไป
สายลมที่พัดผ่านหน้าต่างเบา ๆ ทำให้ฉันรู้สึกสงบ
