ตอนพิเศษ 1
2 ปีต่อมา
"ฮืออออ ฮือออออ" เสียงเหมือนคนร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ ผมเดินถือเสื้อที่จะใส่ออกจากห้องแต่งตัวไปดู
"หมูน้อยเป็นอะไร" ผมรีบปรี่เข้าไปถาม เมื่อเห็นว่าอีหมูน้อยของผมนี่เองที่ร้องไห้
"พี่คอปทำอะไรอยู่ หมูน้อยหิวข้าว!" เธอมองผมอย่างเคียดแค้น ก็พึ่งอาบน้ำด้วยกันไม่ใช่หรอ ผมขอทำธุระส่วนตัวแค่ครู่เดียวเอง
"พี่แต่งตัวไง" ผมบอกงงๆ วันนี้มาไม้ไหน ร้องไห้หิวข้าว จะกินเยอะเกินไปแล้วนะ ตัวนี่ก็เริ่มมีน้ำมีนวลขึ้นละ
"หมูน้อยหิว!!" เธอบอกแก้มป่องน้ำตายังไหลเป็นทาง
"เสร็จแล้วๆ ป่ะ" ผมสวมเสื้อในมือที่ถือออกมาเป็นอันเสร็จ
"หิว ทำกับข้าวให้กินก่อน" เธอส่ายหัวไม่ยอมลุก พูดอ้อนพลางเช็ดน้ำตาของความหิวออกจากแก้ม
"ไม่ไปกินข้างนอกแล้วหรอ" ไหนบอกว่าอยากไปกินนอกบ้านไง ตกลงจะเอายังไงเนี่ย
"กินที่นี่ก่อน ค่อยออกไปกินข้างนอก"
"....?" นี่มันหกโมงเย็นแล้วนะ กินอาหารเย็นที่บ้าน แล้วออ
