ไม่มีประโยชน์ที่จะถามว่ามันลักลอบสมสู่กันมานานแค่ไหน? เพราะว่าหัวใจของเขามันแหลกสลายลงแล้ว… เขาเจ็บปวดเกินกว่าจะแบกรับความรู้สึกใดๆ เอาไว้ได้อีก
“ปล่อยเราไปเถอะคุณพี่... เรารักกัน”
ภรรยาผู้หลงผิด วิงวอนทั้งน้ำตา
เมื่อเห็นว่านายสมภพนิ่งไปชั่วครู่เพื่อเรียกสติ คนทั้งสองก็รีบหมอบราบอย่างรู้ผิด พากันก้มลงกราบไปบนหลังเท้าของผู้เป็นเจ้าของคฤหาสน์… ผู้ชายที่เพิ่งถูกความไว้วางใจทรยศ
ทันทีที่ได้ยินคำร้องขอชีวิต… นายสมภพเบือนหน้าหนีด้วยความเจ็บปวด รู้สึกแปลบปลาบไปทั้งใจ เหมือนโดนเท้าของคนพวกนั้นกำลังเหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำอีก… คำขอโทษจะต่างอะไรกับการถูกเหยียบย่ำศักดิ์ศรีเป็นครั้งที่สอง…
เขาพยายามซ่อนหยาดน้ำตาที่หลั่งท่วมอยู่ภายในอก… ตั้งแต่วินาทีแรกที่เห็นเมียรักดิ้นเร่าอยู่ภายใต้ร่างของคนขับรถที่ดูซื่อสัตย์และจริงใจจนเขาไว้เนื้อเชื่อใจมาโดยตลอด
