ครู่ต่อมา
“ป้าอิ่ม... ป้าอิ่มอยู่ไหน”
อาทิตย์ตะโกนลั่น กราดน้ำเสียงเอาแต่ใจออกไปโดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนั้นป้าอิ่มอยู่ที่ส่วนไหนของบ้าน
“คะ... คุณอาทิตย์ เรียกซะบ้านแตก มีอะไรคะ?”
ป้าอิ่มรีบขานรับ
นับว่าเป็นจังหะดีที่แกอยู่ไม่ไกลจากตรงนั้น
ด้วยน้ำเสียงเอาแต่ใจของคนเป็นนาย ทำให้ป้าอิ่มรู้ว่าควรจะวางมือจากงานที่ทำอยู่ตรงหน้า แล้วหันไปหาธุระของคนเป็นนายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“ป้าอิ่มช่วยเข้าไปดูเธอหน่อย”
เขาลดน้ำเสียงลง บอกกับป้าอิ่มทันทีที่แกเดินมาถึง จากนั้นก็ก้าวยาวๆ ลงส้นเท้าหนักๆ จากไปด้วยอารมณ์ขุ่นมัวและสับสนกับความรู้สึกเบื้องลึกของตัวเอง
“เดี๋ยวค่ะ... คุณอาทิตย์ขา เดี๋ยวค่ะ”
คนที่กำลังจะจากไปหยุดกึก!
