หันกลับมามองใบหน้าคนป่วยแบบงงๆ เพราะรู้สึกได้ว่าเรี่ยวแรงของเขาที่รั้งเธอเอาไว้เมื่อครู่นี้… มันไม่เหมือนกับคนที่กำลังป่วยเลยสักนิด
“ไม่ต้องไปหาหมอก็ได้...”
“อ้าว…” หล่อนเลิกคิ้ว
“ช่วยเอาผ้ามาเช็ดตัว… และขอตักอุ่นๆ ให้หนุนนอน… เดี๋ยวก็หายเองแหละ”
คนแกล้งป่วยวินิจฉัยอาการป่วยของตัวเองเสร็จสรรพ ออกความเห็นว่าต้องการเธอมากกว่าต้องการหมอหรือยาใดๆ
“งั้นก็ปล่อยก่อนสิคะ… ถ้าขืนกอดอยู่อย่างนี้ จะลุกไปเตรียมน้ำมาเช็ดตัวได้คุณได้ยังไง”
ได้ยินเช่นนั้นอาทิตย์ก็แอบยิ้มกริ่ม ยอมคลายกอดอย่างว่าง่าย ลอบชำเลืองมองตามร่างบอบบางที่เดินลับหายไปในห้องน้ำ
ครู่ต่อมารัตติกรก็กลับออกมาพร้อมกับผ้าชุบน้ำบิดหมาดในมือ
“เอ่อ...”
รัตติกรมองอาทิตย์ที่พลิกร่างกำยำจากท่านอนตะแคงคุดคู้เมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นนอนหงาย แผ่หรารอให้เธอเช็ดตัว
กระทั่งเมื่อเขาดึงผ้าห่มออกจากร่างกายท่อนล่างที่คลุมเอาไว้ ตอนน
