ในที่สุด...เราก็ได้เจอกัน
600 คำ
วันวิสาลากเพื่อนสองคนเข้าไปในรั้วบ้าน ตรงสู่อาณาเขตของรีสอร์ท สวยและหรูหราริมลำธารขนาดใหญ่ ซึ่งห่างกันเพียงรั้วกั้นเท่านั้น
บ้านหลังใหญ่ของครอบครัวและที่ดินขนาดใหญ่ริมลำธารน้ำตกที่ไหลมาจากภูเขาสูงแสนสวยงาม ซึ่งขณะนี้ได้ถูกดัดแปลงพื้นที่ให้เป็นรีสอร์ทสวยสไตล์ไทยผสมโมเดิ้ลได้อย่างลงตัว
“ไอ้วุฒิ” ชายหนุ่มที่วิมาลาชะเง้อหาเมื่อสักครู่เดินเข้ามาหาเจ้าของชื่อ หลังจากที่สามสาวเดินกันไปไกลแล้ว
“อ้าวไอ้คิน ไปจอดรถถึงไหนวะ เพื่อนเจ้าสาวข้าเพ้อหาแน่ะ”
“เหรอ?” หัวใจเขาเต้นรัวทีเดียว “คนไหนเหรอที่เพ้อหา”
“ทำไมวะ แกอยากให้คนไหนเพ้อหาเหรอ?”
“เปล่า ฉันก็ถามไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้จริงจังอะไร ฉันจำหน้าสองสาวนั่นไม่ได้ด้วยซ้ำ” เขาโกหกคำโต แต่สีหน้าปิดไม่มิด “ฉันเสร็จธุระแล้ว ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ และก็คืนนี้ฉันยุ่งมาก มีงานต้องเคลียร์หลายอย่าง คงมากินเหล้ากับแกด้วยไม่ได้ ไว้ถ้ามีอะไรจะเรียกใช้ก็ขอให้เป็นพรุ่งนี้แล้วกันนะครับ เพราะผมว่างตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเพื่องานนี้โดยเฉพาะ”
“โอเค ขอบใจมาก ไว้นายแต่งงานเมื่อไหร่ฉันช่วยเต็มที่”
“วู๊! ชาตินี้ไม่รู้ว่าจะได้แต่งรึเปล่า”
“อ๊าว! พูดงี้ได้ไง คนมีคู่หมั้นนะเนี่ย ยัยสาวิตรีได้ยินเข้าเดี๋ยวเป็นเรื่องหรอก แม่นายกับแม่ยัยสาวิตรีเขาซี้กันนะโว้ย”
“แต่ฉันไม่ได้ซี้ด้วยว่ะ ไปนะ” นาคินทร์พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น ก่อนเดินห่างญาติออกมาโดยไม่หันไปมองข้างหลังอีก
เขาเดินเลี้ยวเข้าไปในรั้วของรีสอร์ทเพื่อไปยังลานจอดรถด้านหลังของอาคารกลาง นั่นเพราะเขาขับรถมาจอดทิ้งไว้ที่นี่ ด้วยเพราะต้องเอาของที่หัวหน้าคนครัวฝากซื้อจากในเมืองมาให้ก่อนหน้านี้
“วันนี้ขออย่าให้มีใครมาสร้างความรำคาญเลยนะ” เขาบ่นขณะจะเปิดประตูขึ้นรถ แต่แล้วเขาก็หยุด ก่อนกวาดสายตาไปทั่วๆ ด้วยเขาอยากรู้ว่าหญิงสาวที่มาจากกรุงเทพฯ เข้าพักที่ห้องหลังไหนของรีสอร์ท
แต่มองไม่เห็นแม้แต่เงา ครั้นจะถามใครเอาความ ก็กลัวจะเป็นพิรุธ เดี๋ยวหาว่าเขาสนใจสองสาวจากกรุงเทพฯซะเปล่าๆ
นาคินทร์กลับมาบ้านด้วยหัวใจที่รุ่มร้อน เขารู้ว่าร่างกายของตัวเองไม่ปกติตั้งแต่ที่ได้เจอหญิงสาวคนนี้ เลือดในกายของเขาคุคลั่งไปหมด หัวใจก็เต้นรัวยิ่งกว่าครั้งใดๆที่เจอเรื่องชวนตื่นเต้นหรือหวาดเสียว
ชายหนุ่มเดินผ่านบ้านหลังใหญ่ของมารดา สู่บ้านพักริมลำธารซึ่งเป็นเรือนส่วนตัวที่เขามักใช้เวลาอยู่มากกว่าที่บ้านเสียอีก
เขาชอบวาดรูปเป็นชีวิตจิตใจ ดังนั้น ที่เรือนหลังนี้จึงคลับคล้ายจะเป็นแกลอรี่ขนาดย่อมๆเลยทีเดียว
“คุณ...คุณจริงๆด้วย” ภายในห้องนอนในเรือนริมน้ำของเขานั้น เต็มไปด้วยภาพเขียนที่สวยงาม ล้วนแล้วแต่เป็นภาพเปลือยกายของหญิงสาวคนเดิม หญิงสาวคนนั้น...นางในฝันของเขา “นี่ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?”
นาคินทร์เดินไปหยุดตรงภาพวาดขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนฝาผนังห้อง เขายื่นมือขึ้นไปแตะบนภาพ ตรงส่วนที่เป็นใบหน้าของหญิงสาว
“ในที่สุด เราก็ได้เจอกัน”
- ผู้เขียน
