อยากโดนของพ่อครู
1200 คำ
ตอนที่ 9
อยากโดนของพ่อครู
อยากจะเห็นสักครั้ง ...ว่าของพ่อครูจะใหญ่แค่ไหนกัน
“อีจำปา! มึงกำลังยั่วกู”
ไกรศร คำรามเสียงทุ้มต่ำ เมื่อไล้สันจมูกยังซอกคอขาวหยอกเย้าดูดเลียจุดอ่อนไหวจนใบหูเล็กของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำลาย ขณะที่มือหนาประคองเรียวขาวขาวลูบไล้บีบเคล้นยังสะโพกงามงอน เสียงลมหายใจของเขาหอบกระเส่า
“อื้อ อ๊าย”
จีรยา เชิดหน้าขึ้นคล้ายเผลอไผลไปรสสัมผัสที่รุกเร้าของเขา ริมผีปากจิ้มลิ้มฉ่ำวาวจึงครางออกมาไม่หยุด ความรู้สึกเสียวซ่าเกิดขึ้นกลางอกและแผ่ไปยังหน้าท้องจนหดเกร็ง ทุกครั้งที่ริมผีปากหนาของเขาจูบและขบเม้มเธอจำต้องแอ่นกายรับโดยอัตโนมัติ
“อืม พะ..พ่อครู”
อุ้งมือของ ไกรศร ประคองยังเต้าเต่งตึงบีบเคล้นอย่างหนักหน่วง ก่อนจะก้มปากครอบครองยอดปทุมถันสีทับทิม ลิ้นสากตวัดรัดเลียราวกับเด็กน้อยที่หิวกระหายจนยอดไตแข็งชูชันในปาก และเธอก็แอ่นตัวรับสัมผัสนี้ของเขาโดยอัตโนมัติ
“อืม นมมึงหวานนัก”
ริมผีปากร้อนดูดเม้มรุนแรงขึ้น ลิ้นสากตวัดโอ้โลมยอดไตแข็งไม่หยุดหย่อน จนน้ำลายใสเปรอะเปรื้อนเนินอก ขณะที่โพรงปากของเขายังคงดูดเม้มอย่างหนักหน่วงสลับไปมาทั้งสองข้าง จนเธอต้องจิกเล็กยังบ่าหนาของเขา
ความร้อนผ่าวจากไออุ่นของร่างหนาแผ่ไปทั่วร่าง เรียวขาขาวของเธอบดเบียดกับท่อนเอ็นที่อยู่ภายใต้กางเกงฝ้ายสีครามหม่น และส่วนนั้นก็เสียดสีกับกลีบงามจนเริ่มฉ่ำชุ่มไปด้วยหยาดน้ำใส
ความเสียวกระสันแผ่ไปทั่วกายสาว
แต่ร่างหนากลับเบี่ยงกายออกห่าง หน้าหล่อเหลาถอดถอนริมผีปากออกจากเต้างามจนเห็นสายน้ำใสเป็นหยาดสายรุ้ง และรอยจ๊ำสีกุหลาบยังสองปทุมถันทั้งสอง
“อะ”
จีรยา เหมือนจะได้สติเมื่อความอุ่นร้อนถอยออกห่าง และความวาบหวามขาดหายไป จึงมองหน้าคมคายที่มองเธออย่างไม่เข้าใจนัก
“พอแล้ว! ใส่เสื้อผ้าซะ!!ก่อนที่กูจะตะบะแตกไปมากกว่านี้ ตอนนี้ กูยังไม่อยากเอาคนที่โดนผีเข้า!!” เสียงทุ้มดุห้ามปราม ก่อนจะโยนผ้าห่มสีมอซอใส่ร่างของเธอ
พลึ่บๆ
“พะ..พ่อครู” เธอรับผ้าไว้ในมือและยกมันขึ้นมาประทับอกตัวเอง หน้าสวยแดงก่ำขึ้นโดยอัตโนมัติ
ไม่ทันจะเอ่ยอะไรต่อ ร่างหนาก็กระทืบเท้าก้าวลงจากเรือนอย่างรวดเร็ว คล้ายเกรงว่าเธอจะโผเข้าไปอีกครั้ง
กึกๆๆ
เสียงผีเท้าหนักเดินลงบันไดไป โดยไม่หันหลังมองกลับมา จีรยาได้แต่ชะโงกหน้ามองผ่านทางหน้าต่างไม้ จนร่างหนานั้นหายลับไปจนถึงเรือนใหญ่ จึงได้ถอนหายใจเฮือกใหญ่
เกือบได้โดนของใหญ่ของพ่อครูแล้วมั้ยละ!!
.
.
คืนนั้นจีรยา นอนหลับอย่างหลับตื่นๆหลังจากใส่เสื้อผ้าเป็นเสื้อหม้อฮ่อมและผ้าถุงสีเนื้อ เธอได้แต่นอนอย่างกระสับกระส่ายและฝันหลากหลายเรื่อง ทั้งที่ทำงานที่โรงงานว่าเพื่อนๆต่างกระวนกระวายตามหาเธอ และงานเขียนนิยายอีกหลายเรื่องที่ยังรอเขียนให้จบ
“อยากลองมั้ยว่าใหญ่และแข็งแค่ไหน”
เสียงทุ้มต่ำดังแว่วอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนคล้ายเป่ารดรินอยู่ไม่ห่าง ลิ้นร้อนตวัดเลียไปทุกจุดบนเรือนร่าง จนความซ่านสยิวแผ่กระจาย
“อยากค่ะ ฉันอยากโดนของพ่อครู”
เธอตอบไปอย่างแผ่วเบา คล้ายมือหนานั้นจะดึงมือของเธอให้ลูบไล้ความแข็งใหญ่นั้น “อืม...”
“จำปา!!! เอ็งตื่นรึยัง”
เสียงตะโกนดังลั่นจากด้านล่างเรือน ดึงสติของจีรยา จากความหลับใหล
“เฮือก” เปลือกตาคู่สวยกระพริบติดกัน ก่อนจะปรือมองรอบด้าน เห็นแสงนสว่างหน้าต่างสาดส่องรำไร จึงค่อยพยุงกายลุกขึ้นจากที่นอน
แกร๊ก
ประตูเธอถูกเปิดออกจากด้านนอก ก่อนที่ สร้อย จะชะโงกหน้าเข้ามาถาม อย่างกล้าๆกลัวๆ
“เห็นพ่อครู บอกว่าเอ็งข้อเท้าแผลงรึ? ดีขึ้นรึยัง”
“ดีขึ้นแล้วจ้ะ เดี๋ยวฉันลงไปช่วยเตรียมสำรับนะ”
จีรยา ขยับกายลุกขึ้น ด้วยไม่อยากจะอุดอู้ถูกขังในเรือนเล็กอีกต่อไป จึงพยายามทำตัวให้เป็นปกติ อย่างน้อยได้เดินออกไปครัวด้านนอกก็ยังดี
“เมื่อคืนพวกข้า กว่าจะได้นอนก็ดึกเหมือนกัน ต้องทำคอกล้อมและสุมไฟกองใหญ่กับพวกคนงาน ช่วงนี้ผีบอปมันชุมนัก เดี๋ยวมันมาแอบควักใส้วัวควายในคอกหมด”
ไอ้กล้า เอ่ยขึ้นขณะขนฟืนกองใหญ่เข้ามาไว้ในครัว
“ผีบอปงั้นรึ?”
จีรยา ตาเบิกโพลงเงยหน้าจากเขียงที่กำลังหั่นฟัก และหันมามองร่างสันทัดของไอ้กล้าที่คุยกับ อีสร้อย ขณะกำลังสุมไฟในเตาหุงข้าวที่มีควันพวยพุ่งออกมา
“ใช่ ผีบอปมันชุกชุมไว้ใจไม่ได้หรอก”
อีสร้อยตอบเบาๆ แต่กระนั้นก็ยังเหล่ตามองเธออย่างระแวดระวัง ด้วยสงสัยนักว่าอีจำปานี่ มันโดนผีจริงหรือไม่
เหตุใดบางครั้งมันก็เหมือนคนปกติ ไม่น่ากลัวแต่อย่างใด
“จำปา เอ็งกลัวผีหรือไม่”
สุดท้าย สร้อยก็กระซิบถามเบาๆอย่างระมัดระวัง ด้วยไม่แน่ใจว่า ผีตนนี้ในร่างอีจำปามันเป็นชนิดไหน
“กลัวซิจ้ะ”
ทำไมจะไม่กลัวละ ขึ้นชื่อว่า ผี แค่เอ่ยชื่อก็ขนลุกเกรียวไปทั้งตัวแล้ว จะเป็นผีแบบไหนก็เหอะไม่ได้อยากญาติดีด้วยเสียหน่อย ถึงจะชอบเขียนนิยายสยองขวัญก็เถอะ
“รึว่าความจริงมึงก็คืออีจำปา และไม่ได้โดนผีเข้า”
“ก็ฉันก็คือจำปานี่แหละจ้ะ”
สองผัวเมียได้แต่มองหน้ากันเมื่อได้ยินคำตอบ สร้อยถอนหายใจออกมาเล็กน้อย ถึงแม้อย่างไรก็ยังรู้สึกว่ามันไม่น่ากลัวอย่างที่คาดสักเท่าไหร่
“อ้าวรีบเตรียมสำรับหน่อยละกัน วันนี้จะมีแขกของพ่อครูมาช่วงสายๆ เดี๋ยวจะยกสำรับให้ไม่ทัน ข้าจะโดนว่าเอาได้”
ไอ้กล้าบอกทั้งสองให้เร่งมือ เมื่อเห็นตะวันเริ่มสาดส่อง
“แขกจากที่ไหนรึพี่กล้า?”
สร้อย เอ่ยถามขณะกำลังง่วนอยู่หน้าเตาฟืนร้อนๆ พอทราบว่า พ่อครูจะมีคนมาพบวันนี้แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ใด
“คุณภพไง ลูกชายเสี่ยซ้งเถ้าแก่ใหญ่ผู้ส่งออกข้าวเปลือกในตัวจังหวัดสุรินทร์และอีสานใต้ เห็นว่าจะมาคุยเรื่องการรับซื้อข้าวเปลือกทั้งหมดในอำเภอเราผ่านทางพ่อครู”
คำบอกของ กล้า ทำให้จีรยาตาเบิกโพลงอีกครั้ง
ภพ ลูกชายเสี่ยซ้ง พระรองหนึ่งในตัวละครสำคัญของเรื่องนี้ โผล่ออกมาแล้ว และกำลังจะมาพบกับพ่อครูไกรศร
เส้นเรื่องของนิยายเริ่มเดินมาใกล้เธอแล้ว
*****************
- ผู้เขียน
