พระรองที่เร้าใจ
1347 คำ
ตอนที่ 10
พระรองที่เร้าใจ
ภพ ลูกเสี่ยซ้ง พระรองหนึ่งในตัวละครสำคัญของเรื่องนี้ โผล่ออกมาแล้ว และกำลังจะมาพบกับพ่อครูไกรศร
เส้นเรื่องของนิยายเริ่มเดินมาใกล้เธอแล้ว
“ตอนนี้ทางซ้งพาณิชย์มีแผนจะเป็นตัวแทนจำหน่ายข้าวของภาคอีสานให้กับลูกค้ารายใหญ่ที่กรุงเทพ จึงอยากจะให้ทางพ่อครูดูแลข้าวในเขตอำเภอนี้และใกล้เคียงจ้ะ”
ภพ ลูกเสี่ยซ้งเถ้าแก่ใหญ่ในจังหวัดสุรินทร์ เอ่ยขึ้นกับ พ่อครูไกรศร ขณะที่นั่งรอสำรับที่กำลังจัดวางบนแคร่ไม้ใผ่ อาหารหลายอย่างวันนี้ถูกจัดเตรียมอย่างดี มีทั้งต้มไก่บ้านใบมะขามอ่อน ปลาช่อนนิ่งขมิ้น น้ำจิ้มแจ่วรสเด็ด ที่จรียาแอบกินไปพอควร จากการต้องกินข้าวปลุกเสกกับใข่ต้มเมื่อวาน
“ข้าจะพยายามละกันนะ เพราะผลผลิตในแถบนี้ชาวบ้านเองก็ทำตามมีตามเกิด แล้วแต่ฝนฟ้าเป็นใจบางปีแทบจะไม่พอกินในแต่ละปี หากต้องรวบรวมเพื่อส่งขาย คงต้องให้ความรู้ในการทำเกษตรเพิ่มอีกโข”
ไกรศร เอ่ยตอบ ขณะกำลังเลื่อนจานปลานึ่งไปตรงหน้า ตามด้วยจานข้าวที่ถูกยกตามหลังมาโดยจีรยา
สายตาคมเข้มของพ่อครู เหล่มองมือขาวนิ่มที่กำลังยกจานสำรับวางพร้อมช้อน และไล่มองต่ำยังข้อเท้าข้างขวาที่โผล่พ้นผ้าถุงสีครามหม่น ด้วยแววตาเรียบเฉย
เหมือนจะยังเจ็บอยู่ ก็ยังเสนอหน้ายกสำรับมาวาง
“ใครบอกให้มึงยกมารึ”
“ฉันอาสายกเองจ้ะ”
หญิงสาวเอ่ยเสียงหวาน แต่สายตาของเธอเอาแต่มองชายหนุ่มที่นั่งตรงข้ามเขาไม่วางตา
ภพ เป็นลูกชายโทนคนเดียวของเสี่ยซ้ง ที่มาชอบพอกับ เปีย ที่เป็นนางเอกของเรื่อง เขาตามจีบจนกระทั่งนางเอกใจอ่อน
เปีย นางเอกนั้น เป็นลูกสาวผู้ใหญ่ทัศน์ คนสวยประจำอำเภอเล็กๆแห่งนี้ เดิมทีชอบพอกับพระเอกคือ พี่เกิด หนุ่มหล่อล่ำของหมู่บ้าน แต่พ่อแม่ของนางเอกเห็นว่า ภพ หล่อรวยกว่าเยอะจึงมีท่าทีให้กับทางลูกเสี่ยซ้งเศรษฐีสุรินทร์มากกว่า
แต่จุดจบของเรื่องนี้ ไม่ได้สวยงามอย่างนิยายทั่วๆไป
ก็นั่นเป็นนิยายสยองขวัญนี่นา ไม่ใช่รักหวานแหววแบบเรื่องนี้นะท่านผู้อ่าน นางเอกกับพระเอกไม่ได้ครองคู่กัน เพราะความสวยของเปียเป็นเหตุ ทำให้โดนของจากผู้ไม่หวังดีท่านหนึ่ง ที่โมโหเพราะ เปียรับหมั้นจากภพ
สุดท้าย เปีย โดนของแล้วคลุ่มคลั่งจนต้องผูกคอตาย
พระเอกเสียใจจนต้องหนีไปบวช
...อาจจะเศร้าหน่อยนะ แต่จีรยาก็เขียนอย่างเต็มที่แล้ว
ไม่เป็นไร ..ความจริงหลังจากที่ลงเรื่องนั้นไป จีรยาก็ซึมเศร้าไปสักพักเพราะสงสารตัวละครมาก ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเข้ามาช่วยนางเอกให้ได้ และตอนนี้เธอก็ได้เจอกับคนสำคัญที่อาจจะมีส่วนช่วย เปีย นางเอกของเรื่อง
ทำไงได้จะไปแก้ใขเนื้อเรื่องก็ไม่ได้เพราะติดเหรียญรายตอนกับลงขาย *****คไปแล้ว
“นี่ใครรึพ่อครู?”
ภพ เอ่ยถามเมื่อมองหน้าผุดผาดของหญิงสาวคนที่ยกสำรับตามไอ้กล้ามา ด้วยมาที่เรือนของพ่อครู ก็หลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่เคยเห็นเธอผู้นี้เลยสักครั้ง
“จำปา ลูกของชาวนาหมู่บ้านโนนแฮกริมโคกฝั่งโน้น มันเอามาฝากให้ทำงานในเรือน”
ไกรศร ตอบเสียงราบเรียบ ไม่ลงรายละเอียดมากกว่านั้น ตาคมกริบของเขาเหล่มองเธอคล้ายไม่พอใจ เมื่อเห็นหญิงสาวเอาแต่จ้องมองหนุ่มตี๋ลูกเสี่ยไม่วางตา
เห็นผู้ชายหล่อ รวยหน่อยไม่ได้ อีนังนี่!!
“อ้อเหรอจ้ะ มิน่าฉันไม่เคยเห็นเลยสักที ชื่อจำปาเหรอ?”
ภพ วางขันน้ำดื่มลอยดอกมะลิลง และหันไปสบตาเธอด้วยสายตาวาววับ เมื่อเห็นหญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้ม ปากนิดจมูกหน่อย ทรวดทรงอรชรอ่อนแอ่นยืนยิ้มละไมมองเขาอย่างเป็นมิตร
เธอไม่ได้สวยผุดผาด อย่างเช่น เปีย สาวสวยประจำอำเภอ แต่ดูแล้วใสซื่อและสบายตา ยิ่งดวงตาสุกสกาวคู่นั้น
“ใช่จ้ะ ฉันชื่อจำปา”
จีรยาตอบเสียงหวาน โดยไม่สังเกตว่ามีสายตาคมกริบ ที่มองอย่างขุ่นเคืองข้างๆ
“ไม่มีอะไรจะทำดอกรึ?”
เสียงเข้มจากหน้าหล่อเหลานั้นทำให้ หญิงสาวชะงักเล็กน้อย จนต้องก้มหน้าเตรียมหันหลังออกมา เพื่อให้ทั้งสองได้ทานอาหารและคุยเรื่องงานการกันต่อ
“งั้นฉันขอตัวนะจ้ะ”
“เดี๋ยวก่อนจำปา!”
ภพ เรียกเธอเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะเดินจากไป นั่นทำให้คิ้วหนาของพ่อครูไกรศร ขมวดขึ้นเล็กน้อย
“มะรืนจะมีงานบุญที่วัดของอำเภอ เอ็งจะไปหรือไม่?”
งานบุญงั้นเหรอ? จะเป็นงานที่รวมตัวละครทั้งเรื่องไว้ และเธอจะได้เจอทั้งพระเอก นางเอก พระรองนางร้าย ตัวร้าย ตัวประกอบ ทุกคนจะไปเจอกันในงานนั้น
แต่เอ...จำไม่ได้ว่าในบท จำปาได้ไปหรือเปล่า ไม่แน่ใจ
อยากไปจัง
“ตอนนี้มันถูกกักบริเวณอยู่”
เสียงราบเรียบของพ่อครูนั้น ทำให้หน้าสวยของเธอเจื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด จน ภพ ต้องหันมามอง และพอเข้าใจว่าคนงานคนนี้อาจทำผิดกฎอะไรสักอย่างจึงได้รับการลงโทษจากเจ้าของเรือน
“น้องทำผิดอันใดรึพ่อครู ฉันพอจะช่วยผ่อนเบาความผิดอันนั้นได้หรือไม่?” ลูกชายเสี่ยเอ่ยถาม “อย่างน้อยให้น้องได้ไปงานวัดก็ยังดี ปีนี้เขาจัดใหญ่พอควร น้องคงอยู่หมู่บ้านหลังเขาเลยไม่ค่อยได้ออกไปไหน”
คำบอกของภพ คล้ายขอร้องและเว้าวอนในที นั่นยิ่งทำให้ สันกรามของไกรศร บดแน่นเข้าหากัน คล้ายดั่งต้องการสะกดกั้นอารมณ์
อีจำปา!! ออกจากหมู่บ้านป่าเขา มาอยู่ที่นี่ไม่ทันไร ก็มีผู้ชายมาสนใจเสียแล้ว
“เดี๋ยวข้าจะพามันไปเอง เพราะงานกฐินยังไงข้ากับลูกน้องต้องไปถวายของให้พระอยู่แล้ว”
สุดท้ายไกรศร จำต้องเอ่ยเสียงราบเรียบ และนั่นก็ทำให้หน้าสวยของจีรยา ยิ้มละไมออกมาเล็กน้อย
“ดีจัง งั้นค่อยเจอกันที่งานวัดนะจำปา”
ภพ เอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะอย่างน้อยเธอก็มีโอกาสจะได้ไปงานวัด ไม่ได้ถูกกักบริเวณในเรือนนี้ ขณะที่ในหมู่บ้านและตัวอำเภอมีงานรื่นเริง
“ได้ค่ะ ว่าแต่ตอนไปงานคุณภพไม่ได้ใส่เสื้อสีขาวก็ได้นะจ้ะ ฉันว่าใส่เสื้อสีสดอย่างสีทองหรือฟ้าสุภาพก็น่าจะดูดีและเหมาะมากกว่า”
จีรยาหันมาเอ่ยบอก เมื่อนึกได้ว่าในงานวัด ภพจะใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวไปตอนที่ไปรับเปียไปงานด้วย พอมาคิดดูแล้วเขาไม่ควรจะใส่สีขาว
แต่คำบอกนั่น ทำให้ภพ และพ่อครูชะงักมือที่กำลังจะตักต้มไก่ใบมะขามอ่อนในถ้วย ก่อนจะเงยหน้ามองเธอพร้อมๆกัน
“ทำไมรึ?” ภพเอ่ยถามอย่างสงสัย ด้วยเขาเพิ่งจะซื้อเสื้อสีขาวงาช้างในตัวเมือง และอยู่ในถุงกระดาษที่วางอยู่ในรถเพื่อจะเตรียมใส่ไปงานวัดวันมะรืนนี้
และหญิงสาวผู้นี้ รู้ได้อย่างไรว่าเขากำลังจะใส่เสื้อสีขาว
“คือฉันเดาเอานะจ้ะ เพราะคนส่วนใหญ่จะชอบใส่เสื้อสีขาวกัน แต่ฉันว่าคุณภพใส่สีทองน่าจะดูหล่อดี”
หล่องั้นรึ!! เธอพูดอะไรออกไป
ปึก!!
ขันน้ำเย็นถูกกระแทกกับแคร่ไม้ไผ่อย่างแรง บ่งบอกว่ามีคนไม่พอใจกับประโยคนี้ของเธอเป็นอย่างยิ่ง
“มึงจะไปทำอะไรก็ไปทำได้แล้ว อีจำปา!!”
- ผู้เขียน
