"ทำไมสร้อยของแม่เมลถึงมาอยู่กับพี่ธีร์ได้ ทำไมพี่ไม่ตอบเมลล่ะ!?"
ฉันหรี่ตามองพี่ธีร์ด้วยแววตาหวาดหวั่น แต่นอกจากความหวาดหวั่นนั้นกำลังมีความหวาดกลัวเกิดขึ้นภายในใจฉัน เพราะสร้อยเส้นนี้มันได้หายไปพร้อมกับเขา...
"ทำไมถึงตกใจขนาดนั้นล่ะ ก่อนหน้านี้พี่เคยถามเธออยู่ไม่ใช่เหรอว่ามีสิ่งสำคัญแทนใจไหม แต่เธอกลับบอกว่าไม่"
พี่ธีร์หันมามองฉันด้วยแววตานิ่งเรียบจนทำให้ฉันผงะถอยหลังพร้อมกับกำสร้อยในมือไว้แน่น
"ใช่ค่ะเมลไม่มีของแทนใจจริงๆ แต่นี่มันไม่ใช่ของเมลมันเป็นของแทนใจของแม่เมล"
"ให้ตาย ยิ่งเธอพูดพี่ยิ่งงงจริงๆนะเมล"
ฉันขมวดคิ้วมองพี่ธีร์ด้วยความสงสัยหลังจากเขาตอบกลับมาแบบนั้น แถมยังมองฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยอีกทั้งๆที่มันต้องเป็นฉันที่ต้องสงสัยเขา
"งงอะไรกันคะ เมลมากกว่าไหมที่จะต้องงง จู่ๆก็เจอสร้อยของแม่ตัวเองในห้องทำงานของพี่เนี่ยนะ...พี่เป็นใครกันแน่"
ฉันมองพี่ธีร์ด้วยความไม่
