บทที่ 5 เจนคนนี้กับเจนคนนั้นมันคนละคนกัน
988 คำ
“สวัสดีค่ะ เจนิกา วานิชกร เป็นนักศึกษาฝึกงานค่ะ” เจนบอกกับพนักงานต้อนรับของบริษัทก่อนที่เธอจะต่อสายไปยังออฟฟิศ
“น้องขึ้นไปที่ชั้นเจ็ดได้เลยค่ะ พี่เค้ารออยู่หน้าออฟฟิศละ”
“ขอบคุณนะคะ” เจนยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าไปในลิฟต์แล้วกดไปยังชั้นเจ็ด หญิงสาวเดินเข้าไปในเดอะคลาวด์ ภายในนั้นเป็นพื้นที่โล่งๆ ไม่มีฉากกั้น ตกแต่งง่ายๆ สบายๆ เหมือนมาร้านกาแฟมากกว่าออฟฟิศ
“ทางนี้เลยค่าา” หญิงสาวอายุประมาณสามสิบต้นๆ ในชุดสูทสีขาว กางเกงขาสั้นเข้าชุดกันอย่างสวยงาม กำลังโบกมือให้เจน
“เดอะคลาวด์ยินดีต้อนรับจ่ะ” เธอเอ่ยขึ้นก่อนที่เจนจะยกมือขึ้นไหว้เธอ
“สวัสดีค่ะพี่…”
“กิ่งค่ะ พี่เป็นคนดูแลการฝึกงานของน้องถ้ามีปัญหาอะไรระหว่างนี้ก็พูดคุยกับพี่ได้นะ” หญิงสาวกล่าวอย่างใจดี เจนรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีคิดไม่ผิดที่ยื่นฝึกงานที่นี่
“ไปค่ะเดี๋ยวพี่จะพาไปแนะนำสถานที่”
หญิงสาวหมุนตัวอย่างรวดเร็วก่อนเดินนำเจนไปอย่างปราดเปรียว
กิ่งเดินไปยืนต่อหน้าพนักงานหลายสิบชีวิตก่อนจะยกมือขึ้นตบเป็นสัญญาณให้ทุกคนมองมาที่เธอ แต่ทว่าทุกคนกลับมองไปที่เจน
“อะแฮ่มมมมมทางนี้ค่ะ ทุกคนนนนน นี่คือน้องฝึกงานนะ ฝากดูแลด้วยจ่ะ”
“ได้คร้าบบบบบบ” หนุ่มๆ ที่กำลังนั่งเล่นเกมรีบตอบรับอย่างกระตือรือร้นพลางโบกไม้โบกมือให้เจนอย่างเอ็นดู
“ตลอดเลยผู้ชายพวกนี้เห็นสาวๆ หน่อยเป็นไม่ได้ น้องเจนอย่าไปสนใจเลยนะคะ พวกเค้าก็เป็นแบบนี้กับทุกคนค่ะ ไม่ใช่แค่กับน้อง”
“อ๋ออออ เอ่อ ค่ะ”
“โต๊ะน้องเจนอยู่ตรงนู้นนะ” กิ่งชี้ไปยังโต๊ะที่อยู่แถวหน้าต่างกระจกบานใหญ่ซึ่งเจนชอบมากเพราะสามารถมองเห็นวิวได้
กิ่งรีบก้าวออกไปจากตรงนั้นโดยมีเจนเดินตามไปติดๆ
“ส่วนนี่เป็นห้องทานข้าวนะ ส่วนห้องนั้นเป็นห้องเพล์รูม แล้วก็นั่นห้องนอนค่ะ”
เจนมองไปรอบๆ อย่างชอบใจ บรรยากาศที่นี่ไม่เหมือนกับสถานที่ทำงานแต่เหมือน co-working space มากกว่า แล้วพนักงานก็ต่างแต่งตัวได้ตามสบาย
“ที่นี่เราวัดกันที่ผลลัพธ์ไม่ใช่พฤติกรรมค่ะ ทำตัวได้ตามสบายตราบใดที่ผลงานยังออกมาดี แต่ถ้าทำตัวไม่ดีแถมผลงานก็ห่วย ก็เชิญเตรียมเก็บกระเป๋าออกไปได้เลยค่ะ”
“เยี่ยมค่ะ เจนก็ชอบแบบนี้”
กิ่งยังเดินต่อไปไม่หยุดจนมาถึงห้องสุดทางเดินหญิงสาวมีท่าทีที่เปลี่ยนไปเธอดูขึงขังขึ้นแล้วน้ำเสียงก็หวานขึ้นกว่าเมื่อกี้
“ส่วนห้องนี้เป็นห้องของท่านประธานที่รักของพวกเรา คุณภีมน่ะ ถ้าเค้าไม่ยุ่งมากน้องอาจจะได้เจอเค้าแว๊บๆ แต่ปกติคุณภีมค่อนข้างยุ่งแล้วก็ค่อนข้างเก็บตัวแต่อย่าเข้าใจผิดนะเขาน่ะไนซ์มากๆ”
“อ่อค่ะ โอเคค่ะ”
“พี่กิ่งงงง คุณภีมมาแล้ววววว”
พนักงานสาวอีกคนรีบวิ่งมาบอก กิ่งจึงรีบจัดเสื้อผ้าก่อนหันมาบอกเจน
“งั้นน้องเจนไปนั่งศึกษาเอกสารที่โต๊ะรอเลยนะคะ เดี๋ยวพี่เดินไปหาค่ะ”
“โอเคค่ะ”
เจนเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของตัวเอง ระหว่างเดินไปเธอได้ยินเสียงพนักงานหลายคนเอ่ยทักทายคนที่เจนคิดว่าต้องเป็นท่านประธานแน่ๆ ขอดูหน่อยละกันว่าหน้าตาเป็นยังไงพี่กิ่งถึงได้เสียอาการขนาดนั้น
เจนหมุนตัวกลับไปหวังจะได้เห็นหน้าท่านประธาน แต่ทว่าชายที่กำลังเดินเข้ามานั้นทำให้เธอแทบอยากหายตัวไปจากตรงนั้น ผู้ชายคนนั้น หนุ่มหล่อลักยิ้มพิมพ์ใจคนนั้น ต่อให้ตอนนี้จะใส่แว่น ใส่สูทสุดเนี้ยบกว่าวันนั้น แต่เจนยังจำได้แม่นว่าใช่แน่ๆ
ยังไม่ทันที่เจนจะได้ทำอะไร ชายหนุ่มก็หันมาสบตาเข้ากับเธออย่างจัง แต่ทว่าเขากับแค่ปรายตามองแล้วเดินผ่านไปโดยไม่มีท่าทีใดๆ ผิดกับเจนที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
“น้องเจน มาค่ะ โต๊ะอยู่นี่ อะไรคะ ตะลึงในความหล่อของท่านประธานเหรอ” กิ่งถามพลางยิ้มขำๆ
“เป็นเรื่องปกติค่ะ สาวๆ ที่นี่มีชีวิตอยู่ได้ก็เพราะท่านประธาน”
เจนตั้งสติได้จึงรีบตรงไปนั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเองก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อนรักทั้งสาม
กรุ๊ปไลน์สารคดีสัตว์ป่า
เจน: ชิบหายยยยยยยยยแล้วพวกมึง
ชะเอม: เป็นไรวะ วันนี้มึงไปฝึกงานไม่ใช่เหรอ
พลอย: เอออออออ ชิบหายเรื่องไร
เจน: พ่อหนุ่มหล่อลักยิ้มคนนั้นนนนนนนนนนนนนน เป็นเจ้าของบริษัทนี่ที่ กูเพิ่งเจอเค้าาาาา เมื่อกี้ โอ้ยยยยยยกูอยากตาย”
ชะเอม: แล้วเขาจำมึงได้ป่ะ
เจน : น่าจะจำไม่ได้เพราะเขาไม่มีท่าทีอะไร….นี่กูต้องดีใจหรือเสียใจวะ
นาน่า: เสียใจ ลีลามึงไม่เด็ดพอให้จดจำ 555555555555555
เจน: เอออออออ…….แล้วกูต้องทำไงงงงงงง
ชะเอม: ตีเนียน ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำเหมือนไม่เคยมีอะไรกัน เข้าใจมั้ย
พลอย: เป็นกู กูจะแสดงตัว ยั่วไปเลยเจน แล้วเอาเอมาสวยๆๆๆๆๆ
ชะเอม: อีพลอยยยยยยยมึงนี่นะ
เจนถอนหายใจกับเหล่าผองเพื่อน ตั้งสติไว้นะเจนมันไม่มีอะไรหรอกอย่าตีโพยตีพาย เจนตอนไปเที่ยวกับเจนตอนนี้มันคนละคนกัน เจนคนที่ใส่ชุดนักศึกษานั้นดูเรียบร้อยกว่าเยอะเขาจำไม่ได้หรอก
- ผู้เขียน
