บทที่ 6 เจน…เขาจำได้ว่าคนเดียวกัน
911 คำ
“น้องเจน นี่พี่หยกค่ะ เลขาของท่านประธาน”
“สวัสดีค่ะพี่หยก” เจนหยกมือขึ้นไหว้หญิงสาวที่หน้าตาบ่งบอกถึงความเนี้ยบ
“เด็กฝึกงานต้องร่วมทำโปรเจกต์ด้วยนะถึงจะผ่าน” หยกแจ้งเจน หญิงสาวพยักหน้ารับอย่างแข็งขัน
“พี่ให้กิ่งแอดชื่อเราเข้ามาในกลุ่มไลน์แล้วนะ” หยกเอ่ยกับทั้งคู่ก่อนจะเดินจากไป
“อยากเป็นพี่หยกจังจะได้อยู่ใกล้ชิดคุณภีม” กิ่งมองตามหลังไป
“นี่น้องเจนจะไปทานข้าวด้วยกันไหมหล่ะ”
“อ่อ คือว่าเจนทำข้าวกล่องมาค่ะ” ช่วงนี้เจนค่อนข้างประหยัด แถวนี้ค่าครองชีพแพงใช่เล่น ข้าวจานนึงเกือบร้อย
“อ๋ออออดีค่ะ พวกอาหารคลีนใช่มะ เดี๋ยวนี้ใครๆ ก็ดูแลสุขภาพยิ่งพวกหุ่นดีผิวดีอย่างน้องเจน คงดูแลตัวเองดีอ่ะเนอะ” กิ่งนึกว่าเธอรักสุขภาพแต่หารู้ไม่ว่าเจนเน้นประหยัด
“งั้นพวกพี่ไปก่อนนะ”
“ค่ะ ทานข้าวให้อร่อยนะคะ” กิ่งพยักหน้าตอบก่อนเดินไปกับเพื่อนพนักงานกลุ่มใหญ่
ที่นี่ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียวทุกคนดูเป็นกันเองสบายๆ เจนนึกขณะเดินเข้าไปในห้องอาหารที่มีพนักงานสองสามคนกำลังนั่งทานอยู่ก่อนแล้ว เจนมองหาโต๊ะว่างก่อนจะเข้าไปนั่งไปนั่งทานอาหารอย่างเงียบๆ
เจนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไถเล่น ก่อนจะเห็นว่ากิ่งนั้นได้เชิญเธอเข้ากลุ่มไลน์ที่มีชื่อว่าโปรเจกต์เอช หญิงสาวกดเข้าไปดูในกลุ่มซึ่งมีสมาชิกอยู่ทั้งหมดสิบเอ็ดคน เจนเปิดไล่ดูรายชื่อสมาชิกไปเรื่อยๆ จนเจอรูปโปรไฟล์ของชายหนุ่มไหล่กว้างยืนหันหลัง เจนจำได้แม่นว่านั่นมันแผ่นหลังของใคร เขาใช้ชื่อเป็นภาษาอังกฤษที่น่าจะอ่านได้ว่า พิธาน ใช่สิเจนเค้าชื่อพิธานแกรู้จักชื่อเจ้าของบริษัทแต่ไม่หารูปเขาดูเลยพลาดจริงๆ
เจนถอนหายใจเฮือกใหญ่หมดกันอุตส่าห์นับวันรอฝึกงาน หญิงสาวทานข้าวเสร็จแล้วจึงเดินออกมาจากห้อง แต่ทว่าท่านประธานสุดหล่อกำลังเดินมากับเลขาสาว เจนยืนตัวแข็งทำอะไรไม่ถูกจะถอยเข้าไปในห้องหรือจะรีบเดินออกไปดี แต่ไม่ทันแล้วเมื่อทั้งสองเดินมาถึงจุดที่เธอกำลังยืนอยู่ ประธานหนุ่มเพียงแค่ชำเลืองดูเธอเล็กน้อย ก่อนจะรีบเดินออกไปจากออฟฟิศ เจนรู้สึกโล่งอกขึ้นมามันทันทีเพราะสีหน้าท่าทางของเขานั้นไม่มีตรงไหนที่บ่งบอกว่าเคยรู้จักเธอมาก่อน รอยยิ้มสดใสเริ่มปรากฏบนใบหน้าสวยอีกครั้งหลังจากที่เครียดอยู่นาน
สาวน้อยกลับมานั่งโต๊ะทำงานของตนเองอย่างสบายใจ แต่ทว่ากลับมีขนมกล่องหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ
“ทานให้อร่อยนะครับ” เจนหยิบโน้ตขึ้นมาอ่านพลางมองซ้ายมองขวาแล้วก็เห็นชายหนุ่มหล่อหน้าใสสไตล์เกาหลียืนยิ้มให้ เจนจำได้ว่าเขาเป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ชายที่นั่งเล่นเกมเมื่อเช้านี้
‘ให้ตายเหอะ ชีวิตฝึกงานของชั้นนนน’
เจนอุตส่าห์คิดว่าจะได้ฝึกงานสบายๆ เก็บเกี่ยวประสบการณ์เต็มที่แต่ที่ไหนได้ โอ้ยยยพระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
หญิงสาวพยายามสลัดเรื่องกวนใจทิ้งไปแล้วกลับมาจดจ่ออยู่ที่งานของตนเองจนถึงเวลากลับบ้าน
“สวัสดีครับน้องเจน”
“สวัสดีค่ะ เอ่ออพี่”
“พี่ณดลครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะ”
หนุ่มหล่อเบื้องหน้าแนะนำตัว ให้ตายเหอะออฟฟิศนี่นอกจากความสามารถแล้วเขาคัดหน้าตาด้วยใช่มั้ย มองไปทางไหนเจอแต่คนสวยหล่อเต็มไปหมด
“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
“น้องเจนกลับยังไงครับ ติดรถไปกับพี่มั้ย”
“อ๋อไม่เป็นไรค่ะ เจนนั่งรถไฟฟ้ามา เดี๋ยวเดินไป แค่นี้เอง”
“โอเคครับ งั้นพี่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มยิ้มให้เธอก่อนจะเดินจากไป
“แหมมมมมมมมม มาวันแรกก็เสน่ห์แรงเลยนะคะ” กิ่งและเพื่อนพนักงานเข้ามาทัก กิ่งนั้นดูยิ้มดีแต่อีกคนนั้นดูบึ้งตึงใส่เจนแปลกๆ
“เจอกันพรุ่งนี้จ้ะ อ้อแล้วก็ไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษามาก็ได้นะ แต่งตัวสบายๆ ได้เลย”
“ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ สวัสดีค่ะ”
เจนยกมือไหว้ทั้งสองก่อนเดินออกมาจากออฟฟิศแล้วเดินไปขึ้นรถไฟฟ้าที่อยู่ไม่ไกล หญิงสาวถอนหายใจครั้งที่ร้อยแล้วมั้งวันนี้ ภาพฝึกงานที่เธอคิดกับความเป็นจริงช่างต่างกันลิบลับ โอ้ยยยยยอยากจะกรี๊ดออกมาดังๆ
ตึ้ง ตึ้ง
เสียงไลน์ของเธอแจ้งเตือนว่ามีคนส่งข้อความเข้ามา หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูจึงเห็นว่าคนที่ไลน์มานั้นเพิ่งแอดเธอมา และเมื่อเปิดข้อความดูชัดๆ เจนแทบอยากจะกรี๊ดออกมา
Pitann: เจน?
เจน: ค่ะ คุณพิธานเหรอคะ
Pitann: ……..จำไม่ได้?
เจน: จำได้ค่ะคุณเป็นเจ้าของบริษัทที่เจนกำลังฝึกงานอยู่
เจนหยั่งเชิงดู….โอ้ยยยยยกรี๊ดออกมาเลยได้มั้ยแม่
Pitann: เจอกันที่โรงแรมเดิม…ที่อยู่ด้วยกันตอนสิ้นปี…ทุ่มนึง…
“เชี่ยยยยยยย!!!!”
เจนอุทานออกมาเสียงดังท่ามกลางผู้คนบนรถไฟฟ้า
ให้ตายเหอะเจน…เค้าจำเราได้จริงๆ
- ผู้เขียน
